De reis + eerste indrukken
Blijf op de hoogte en volg Brenda
03 Februari 2013 | Nederland, Hulst
Hallo iedereen,
Ondertussen ben ik 2 dagen in Ecuador, tijd voor een stukje dacht ik zo. We zijn vrijdagnacht aangekomen na een erg slopende reis. Donderdagochtend zijn we vertrokken vanaf schiphol voor een vlucht van zo’n 9uur, na afscheid genomen te hebben van mijn ouders en mijn zus (die als verassing ook mee ging).
We vlogen naar Washington waar we om half 4, lokale tijd, aankwamen. Het plan was om hier een hotel te zoeken zodat we een paar uur slaap mee konden pikken. In het vliegtuig hadden we braaf een visa formulier ingevuld, zodat we het vliegveld konden verlaten. Aangekomen bij de douane moesten we een verblijfsadres invullen, die we dus helemaal niet hadden! Een vriendelijke vrouw ging voor ons bellen om het goedkoopste hotelletje te vinden. Via de telefoon gereserveerd (in mijn beste Engels) en toen was het wachten op de shuttelbus.
Aangekomen in het comfort inn hotel gingen we eerst eten. Het was ondertussen 20uur en we hadden nog niks op. Op naar een echt Amerikaans beaf en steak house, voor een echte Amerikaanse vette hamburger met een super size cola. Oude herinneringen aan mijn eerdere reis kwamen gelijk boven (snapte gelijk waarom ik in 3 maanden tijd 15 kilo was aangekomen!)
Na een paar uur slapen gingen we om 5uur ’s ochtends met de shuttelbus terug naar het vliegveld om onze reis te vervolgen. Op naar onze volgende stop: Atlanta, om na 2 uur vliegen weer een uur of 10 te wachten. We gingen daar met een smootie in de eethoek zitten (bij gebrek aan beter). Hier hebben we de 10uur volgemaakt met wat computeren, kaarten, mensen kijken en lezen. Tevens hebben we ons erg vies gemaakt van de etende Amerikanen. Dit ging aan de lopende band, heel de dag door, de ene vette hap na de andere! Om gewoon misselijk van te worden…
Eindelijk was het tijd om te boorden, op naar ons laatste deel! Mijn reisgenootje Signe vertelde toen we het vliegtuig instapte dat ze had gehoord dat er op deze vlucht de meest ervaren piloten zaten. Hier moest een reden voor zijn, maar die wilde ze pas vertellen als we geland waren! Nou geloof me, je zit toch iets minder rustig in het vliegtuig!!!
Toen de landing in gezet werd hadden we prachtig uitzicht op de stad die onze voorlopige thuisbasis zou zijn. Toch wel een beetje een gek idee, maar ook wel erg leuk!
Maar goed, de landing. We daalde en daalde en we zagen de snelweg terwijl we dus echt al heel laag vlogen. We hadden echt het idee dat we op de snelweg terecht zouden komen!! En ineens stonden we aan de grond. Het bleek dus dat de landingsbaan midden in de stad ligt en super kort is. Ze moeten dus echt vanaf het begin van de landingsbaan landen anders hebben ze te weinig tijd om af te remmen. We hoorde dus achteraf van Norbert dat het een van de moeilijkste landingen van de wereld is. Dit ook vanwege de bergen om de stad heen en de mist/smog die er hangt. Blij dat te horen terwijl we al aan de grond stonden.
We moesten nog even wachten op onze andere reisgenoot, Mariska, die een half uur later zou landen vanuit Peru. Dit was dus niet het geval. De smog/mist was zo dicht dat geen enkel vliegtuig kon landen. Wij waren er dus net op tijd!!!
Norbert bracht ons naar ons hostel. Dit ligt dus op een hoog punt in de stad. De weg naar ons hostel is zo stijl dat ik dacht dat de auto het niet zou halen. Fijn vooruitzicht dat we die elke dag af moeten en ook weer terug op! De kuitspieren en conditie zullen flink op de proef worden gesteld…
Rond half 3 ’s nachts waren we eindelijk op onze kamer, waar we gelijk maar naar bed gingen. De ontdekkingstocht op onze verblijfplaats stelde we uit tot de volgende dag.
Zaterdag om 11uur zou Norbert weer terug in het hostel zijn om ons informatie te geven en ons rond te leiding in de stad. Dus wij om half 10 ons bed uit. Door mijn biologische klok was ik al veel vroeger wakker natuurlijk! Dus maar begonnen om mijn koffer uit te pakken, een douche te nemen en te ontbijten op het dakterras. Daar vonden we de groep van het fontys waar we bij gingen zitten. In totaal zitten we hier nu met 9 Nederlanders en er komen er nog 2. Een redelijke groep dus! Wel erg gezellig.
Om 11uur was Norbert er inderdaad en we hebben nog een uurtje zitten kletsen in het zonnetje op het dakterras. Toen begon onze ontdekkingstocht door de stad. We hebben veel gezien, te veel voor op 1 dag. Halverwegen hebben we op een terras een smootie gedronken onder het genot van heerlijke salsamuziek (die je overigens over hoorde!) Hierna bracht Norbert ons naar een grote supermarkt waar ze werklijk alles hebben. Hij gaf ons uitleg over de verschillende fruit die we hier kunnen vinden. Veel passievruchten, veel verschillende soorten banenen, enz. Mijn vitaminen krijg ik hier dus wel binnen.
Mijn indruk van de stad zou ik wel willen omschrijven, maar dat vind ik nu nog erg moeilijk. Er is zoveel op ons afgekomen in 1 dag tijd dat ik het nog wat moet verwerken. Maar ik zal een poging doen.
De huizen zijn kleurrijk, maar ook oud en vervallen. Het uitzicht vanaf ons hostel is prachtig, helemaal omgeven door bergen met uitzicht over Quito. Het weer is er wisselvallig. Het wisselt tussen de lente en de herfst. De ene keer zit je in een hempje, het volgende moment is een vest geen overbodige luxe. Het is hier ook erg bewolkt. In het hostel alleen al merk ik een taalbarriere, echt alles gaat in het Spaans, zonder een woordje Engels. Ik ben dus extra gemotiveerd om Spaans te leren! Als ik mijn deur open wil doen moet ik in tegenovergestelde aan de sleutel draaien. In het begin dus een beetje in paniek omdat ik mijn deur niet open kreeg! Nog iets waar ik aan moet wennen: we mogen geen wc-papier in de wc gooien omdat hij dan verstopt raakt. Deze moeten we dus in een vuilbakje gooien… De mensen zijn wel vriendelijk, ik versta ze dus alleen nog niet ;) Verder is er nog de bus, ons vervoersmiddel komende tijd. Er zijn 3 hoofdlijnen die door heel Quito gaan. Deze kosten 25 dollarcent! Echt geen geld… Je moet betalen bij een poortje en dan in een hokje wachten. Hier zitten 2 deuren in. Als de bus komt moet je snel instappen want voor je het weet gaan de deuren alweer dicht en mis je hem dus gewoon! Als je er in staat, sta je al vee op elkaar gedrukt. Ik heb wel eens relaxter gereist en ik zal nooit meer zeuren over de drukte in de Lijn 19 denk ik!
Dit zijn wel een beetje mijn eerste indrukken.
Maandag begin ik met mijn Spaanse les, die blijkbaar erg intensief is! Mijn stage is tevens maar 3 minuten lopen. Daar kwamen we gisteren gelijk voorbij. Dat is erg fijn, aangezien de rest minimaal een uur moet reizen in de overvolle bussen. Het is wel helemaal beneden aan de stijle helling, die we dus af EN op moeten, dag in dag uit.
Volgend weekend gaan we met de hele groep naar de kust om carnaval te vieren. Dit is een busreis van zo’n 6uur, maar dan heb je wel gelijk wat ;) We verblijven hier dan van zaterdag t/m dinsdag. Dat is tot nu toe in ieder geval de planning. We hebben nu wel meer plannen zoals paardrijden in de bergen, andere steden bezoeken en natuurlijk salsadansen! Maar we hebben nog een half jaar om dit allemaal te doen, dus nu eerst maar een verder acclematiseren en van mijn hoofdpijn afkomen die word veroorzaakt door de hoogte.
Dit is het voorlopig wel even. We gaan straks op ons gemak verder de stad onderzoeken!
Ondertussen ben ik 2 dagen in Ecuador, tijd voor een stukje dacht ik zo. We zijn vrijdagnacht aangekomen na een erg slopende reis. Donderdagochtend zijn we vertrokken vanaf schiphol voor een vlucht van zo’n 9uur, na afscheid genomen te hebben van mijn ouders en mijn zus (die als verassing ook mee ging).
We vlogen naar Washington waar we om half 4, lokale tijd, aankwamen. Het plan was om hier een hotel te zoeken zodat we een paar uur slaap mee konden pikken. In het vliegtuig hadden we braaf een visa formulier ingevuld, zodat we het vliegveld konden verlaten. Aangekomen bij de douane moesten we een verblijfsadres invullen, die we dus helemaal niet hadden! Een vriendelijke vrouw ging voor ons bellen om het goedkoopste hotelletje te vinden. Via de telefoon gereserveerd (in mijn beste Engels) en toen was het wachten op de shuttelbus.
Aangekomen in het comfort inn hotel gingen we eerst eten. Het was ondertussen 20uur en we hadden nog niks op. Op naar een echt Amerikaans beaf en steak house, voor een echte Amerikaanse vette hamburger met een super size cola. Oude herinneringen aan mijn eerdere reis kwamen gelijk boven (snapte gelijk waarom ik in 3 maanden tijd 15 kilo was aangekomen!)
Na een paar uur slapen gingen we om 5uur ’s ochtends met de shuttelbus terug naar het vliegveld om onze reis te vervolgen. Op naar onze volgende stop: Atlanta, om na 2 uur vliegen weer een uur of 10 te wachten. We gingen daar met een smootie in de eethoek zitten (bij gebrek aan beter). Hier hebben we de 10uur volgemaakt met wat computeren, kaarten, mensen kijken en lezen. Tevens hebben we ons erg vies gemaakt van de etende Amerikanen. Dit ging aan de lopende band, heel de dag door, de ene vette hap na de andere! Om gewoon misselijk van te worden…
Eindelijk was het tijd om te boorden, op naar ons laatste deel! Mijn reisgenootje Signe vertelde toen we het vliegtuig instapte dat ze had gehoord dat er op deze vlucht de meest ervaren piloten zaten. Hier moest een reden voor zijn, maar die wilde ze pas vertellen als we geland waren! Nou geloof me, je zit toch iets minder rustig in het vliegtuig!!!
Toen de landing in gezet werd hadden we prachtig uitzicht op de stad die onze voorlopige thuisbasis zou zijn. Toch wel een beetje een gek idee, maar ook wel erg leuk!
Maar goed, de landing. We daalde en daalde en we zagen de snelweg terwijl we dus echt al heel laag vlogen. We hadden echt het idee dat we op de snelweg terecht zouden komen!! En ineens stonden we aan de grond. Het bleek dus dat de landingsbaan midden in de stad ligt en super kort is. Ze moeten dus echt vanaf het begin van de landingsbaan landen anders hebben ze te weinig tijd om af te remmen. We hoorde dus achteraf van Norbert dat het een van de moeilijkste landingen van de wereld is. Dit ook vanwege de bergen om de stad heen en de mist/smog die er hangt. Blij dat te horen terwijl we al aan de grond stonden.
We moesten nog even wachten op onze andere reisgenoot, Mariska, die een half uur later zou landen vanuit Peru. Dit was dus niet het geval. De smog/mist was zo dicht dat geen enkel vliegtuig kon landen. Wij waren er dus net op tijd!!!
Norbert bracht ons naar ons hostel. Dit ligt dus op een hoog punt in de stad. De weg naar ons hostel is zo stijl dat ik dacht dat de auto het niet zou halen. Fijn vooruitzicht dat we die elke dag af moeten en ook weer terug op! De kuitspieren en conditie zullen flink op de proef worden gesteld…
Rond half 3 ’s nachts waren we eindelijk op onze kamer, waar we gelijk maar naar bed gingen. De ontdekkingstocht op onze verblijfplaats stelde we uit tot de volgende dag.
Zaterdag om 11uur zou Norbert weer terug in het hostel zijn om ons informatie te geven en ons rond te leiding in de stad. Dus wij om half 10 ons bed uit. Door mijn biologische klok was ik al veel vroeger wakker natuurlijk! Dus maar begonnen om mijn koffer uit te pakken, een douche te nemen en te ontbijten op het dakterras. Daar vonden we de groep van het fontys waar we bij gingen zitten. In totaal zitten we hier nu met 9 Nederlanders en er komen er nog 2. Een redelijke groep dus! Wel erg gezellig.
Om 11uur was Norbert er inderdaad en we hebben nog een uurtje zitten kletsen in het zonnetje op het dakterras. Toen begon onze ontdekkingstocht door de stad. We hebben veel gezien, te veel voor op 1 dag. Halverwegen hebben we op een terras een smootie gedronken onder het genot van heerlijke salsamuziek (die je overigens over hoorde!) Hierna bracht Norbert ons naar een grote supermarkt waar ze werklijk alles hebben. Hij gaf ons uitleg over de verschillende fruit die we hier kunnen vinden. Veel passievruchten, veel verschillende soorten banenen, enz. Mijn vitaminen krijg ik hier dus wel binnen.
Mijn indruk van de stad zou ik wel willen omschrijven, maar dat vind ik nu nog erg moeilijk. Er is zoveel op ons afgekomen in 1 dag tijd dat ik het nog wat moet verwerken. Maar ik zal een poging doen.
De huizen zijn kleurrijk, maar ook oud en vervallen. Het uitzicht vanaf ons hostel is prachtig, helemaal omgeven door bergen met uitzicht over Quito. Het weer is er wisselvallig. Het wisselt tussen de lente en de herfst. De ene keer zit je in een hempje, het volgende moment is een vest geen overbodige luxe. Het is hier ook erg bewolkt. In het hostel alleen al merk ik een taalbarriere, echt alles gaat in het Spaans, zonder een woordje Engels. Ik ben dus extra gemotiveerd om Spaans te leren! Als ik mijn deur open wil doen moet ik in tegenovergestelde aan de sleutel draaien. In het begin dus een beetje in paniek omdat ik mijn deur niet open kreeg! Nog iets waar ik aan moet wennen: we mogen geen wc-papier in de wc gooien omdat hij dan verstopt raakt. Deze moeten we dus in een vuilbakje gooien… De mensen zijn wel vriendelijk, ik versta ze dus alleen nog niet ;) Verder is er nog de bus, ons vervoersmiddel komende tijd. Er zijn 3 hoofdlijnen die door heel Quito gaan. Deze kosten 25 dollarcent! Echt geen geld… Je moet betalen bij een poortje en dan in een hokje wachten. Hier zitten 2 deuren in. Als de bus komt moet je snel instappen want voor je het weet gaan de deuren alweer dicht en mis je hem dus gewoon! Als je er in staat, sta je al vee op elkaar gedrukt. Ik heb wel eens relaxter gereist en ik zal nooit meer zeuren over de drukte in de Lijn 19 denk ik!
Dit zijn wel een beetje mijn eerste indrukken.
Maandag begin ik met mijn Spaanse les, die blijkbaar erg intensief is! Mijn stage is tevens maar 3 minuten lopen. Daar kwamen we gisteren gelijk voorbij. Dat is erg fijn, aangezien de rest minimaal een uur moet reizen in de overvolle bussen. Het is wel helemaal beneden aan de stijle helling, die we dus af EN op moeten, dag in dag uit.
Volgend weekend gaan we met de hele groep naar de kust om carnaval te vieren. Dit is een busreis van zo’n 6uur, maar dan heb je wel gelijk wat ;) We verblijven hier dan van zaterdag t/m dinsdag. Dat is tot nu toe in ieder geval de planning. We hebben nu wel meer plannen zoals paardrijden in de bergen, andere steden bezoeken en natuurlijk salsadansen! Maar we hebben nog een half jaar om dit allemaal te doen, dus nu eerst maar een verder acclematiseren en van mijn hoofdpijn afkomen die word veroorzaakt door de hoogte.
Dit is het voorlopig wel even. We gaan straks op ons gemak verder de stad onderzoeken!
-
03 Februari 2013 - 21:04
Wim En Jacqueline:
Hoi meiske, leuk om de eerste indrukken van jou te lezen en te zien waar je de komende maanden zult wonen. Ik zag je sjaal al hangen!!!
Heel veel succes morgen met de spaanse les. groetjes van "t Steen xxx -
03 Februari 2013 - 22:17
Emiel:
hoi brenda,
blij dat je de lange reis goed doorstaan hebt
die hoogte is inderdaad zwaar de eerste dagen .
logisch voor een flatlander.
maar; als je terugkomt heb je een superconditie door de gedane hoogtestage
divertirse,
emiel -
03 Februari 2013 - 23:05
Ilse Vonck:
Hey brenda.
Leuk om je verhaal te lezen. En tja van die landing in Quito, dat hadden we al mee gekregen van andere reizigers die in Quito zijn geweest. Gelukkig hoorde je het achteraf, Hopelijk vinden je ouders het geen probleem als ze langs komen,
We gaan je verhaal volgen, alvast heel veel plezier met alles en succes op spaanse les.
groet vanuit een regenachtig steen.
Ilse -
04 Februari 2013 - 18:40
Nellie En Robert:
Hallo Brenda,
Wat kan jij nog lekker je verhaal vertellen, zo na een zware reis. Een aanstekelijk verhaal. Een leuk uitzicht vanuit je kamer (lijkt wel vakantie...). Veel succes met de Spaanse les en je stage daar!
Groeten van de buren Nellie en Robert -
04 Februari 2013 - 19:05
Jolanda Saman:
hoi Brenda,
gelukkig heb je een goede reis gehad. Klinkt wel spannend allemaal.
Veel succes met je stage en spaanse les, en veel plezier.
gr jolanda saman
-
05 Februari 2013 - 09:16
Annie :
Goed aangekomen en nu aan de slag met je spaanse les. dat zal zeker wel lukken. Veel plezier met carnaval ook daar.
Een hele goede tijd. groetjes uit ulst -
07 Februari 2013 - 11:20
Dorien:
Hey Bren!
Leuk om te lezen! Wel een flinke reis zeg! En wat een mooie vrolijke omgeving! Hoe gaat het met je Spaanse les? Lukt het allemaal n beetje?
Heel veel succes met je stage, Spaans en veel plezier mee carnaval, benieuwd hoe ze het daar vieren! Ik riep nog wel zo hard, maar ik lig ziek op bed, dus voor mij zit het er vd jaar helaas niet in.....
Liefs Xx -
14 Februari 2013 - 18:19
Conny:
waar blijft je volgende verhaal bren,? je zou schrijfster moeten worden... vind ik leuk (om te lezen...)
veel plezier meisie... x tante conny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
