jut en jul op reis

Hola amigos,

Ondertussen ben ik alweer in het, nu, warme NL. Sommigen heb ik al gezien en gesproken of dat doe ik binnenkort, maar ik wilde toch nog mijn laatste verslag plaatsen. Dit zal gaan over het afscheid op stage en van Ecuador en mijn mooie, vermoeiende reis!

Het is ondertussen officieel een feit: ik hou niet heel erg van afscheid nemen! Vooral het afscheid van de kinderen viel me echt heel erg zwaar…
De laatste week waren de kinderen al heel lief en ze vroegen veel naar Roy (die dus al weg was) en ook wanneer ik weg ging. Ze kwamen erg veel knuffelen en wilde steeds foto’s maken. De laatste dag (donderdag 27-06) was niet alleen mijn laatste dag, maar ook Pepe en Mathias gingen weg, de twee vrijwilligers uit Oostenrijk. Dit viel ook zwaar voor de kinderen, omdat wij met z’n 3e het vaste gezicht waren binnen Mi Caleta.
Die donderdag had ik de pakketjes gemaakt en meegenomen voor de kinderen. In de pakketjes zaten uiteindelijk; t-shirt van Ecuador, stoere petten, een pennenzak, pennen en potloden, voor ieder 3 foto’s, een zakje chips en wat snoepjes. Ook had ik voor elk kindje een briefje geschreven met hun persoonlijke eigenschappen (negatief en positief) en om ze te bedanken voor de tijd die ik met hun had gehad. Dit wilde ik ze toch meegeven en omdat praten voor mij lastiger is dan schrijven maar op deze manier.
Ik heb dit ze gegeven na het maken van het huiswerk en hierna was het feest. Ze deden de t-shirten gelijk aan en de petten op. Ook waren ze gelijk aan het snoepen. Ze kwamen allemaal knuffelen en bedanken en dat was het moment dat ik brak. Ik begon met huilen en ben de rest van de avond niet meer opgehouden! Hierdoor werden ze nog liever: ‘niet huilen’, ‘niet verdrietig zijn’, ‘ga dan niet naar huis maar blijf hier bij ons’, enz.
Omdat het ook de laatste dag was van de andere twee vrijwilligers hadden de collega’s iets georganiseerd. We moesten buiten wachten terwijl er van alles klaar gezet werd. Toen we de eetzaal binnen kwamen stond de tafel voel met chips, hapjes en een grote chocolade taart. Ook was alles helemaal versierd.
Iedereen kwam met mooie lieve woorden (al begreep ik er niet alles van ;)), de collega’s en de kinderen. We kregen een t-shirt van het project en een kaartje met aan de binnenkant een foto van alle kinderen en aan de achterkant de collega’s met een klein berichtje. Na wat taart en chips gegeten te hebben gingen de collega’s naar huis en vond ik het uiteindelijk ook tijd om naar huis te gaan. Eerst krijgen we door een collega nog taart in ons gezicht en haar (super lekker) en toen begonnen ze me met z’n alle te kietelen om te voorkomen dat ik naar huis ging. Zo sloten ze me ook nog op en hingen met z’n alle aan mijn armen en benen. Toch best lastig om zo naar huis te gaan.
Na een uur van huilen, lachen, stoeien en proberen weg te komen lieten ze me dan toch uiteindelijk gaan. Zodra ik de deur open deed rende de kinderen en een collega naar de overkant van het park, gingen daar zitten op een rijtje en riepen: ‘I love you Brenda’. Tja dan kan je natuurlijk niet zomaar weg lopen he! Dus iedereen nog maar eens geknuffeld en toen werd het echt tijd, omdat ik ook nog voor de laatste keer wilde gaan salsadansen. Net toen ik weg wilde lopen kwamen ze allemaal achter me aan en hadden ze besloten met me mee naar huis te lopen. Dus met 10 kinderen en 3 collega’s hebben we het hostel bestormd. De kinderen vonden het geweldig om te zien waar ik woonde.
Na een kwartier was het echt tijd om te gaan en met pijn in mijn hart zwaaide ik ze uit, waarna ik snel ging douche om nog even te gaan salsadansen en om ook daar afscheid te nemen.

Even kort over mijn hele stage periode: Ik heb veel mooie momenten gehad met de kinderen, maar ook echt wel veel frustrerende momenten door het cultuur verschil en de taal barrière. Hiërarchie is hier echt nog groot en ik was voor hun MAAR een vrijwilliger en in discussie gaan met bijv. de psycholoog kon echt niet. Soms had ik het idee dat ik wel iets kon zeggen, maar dat ze gewoon niet wilden luisteren. Ook denk ik dat ze niet open stonden voor Westerlingen op werkgebied. Privé waren ze zeker oké. Maar ik vond dat ze de kinderen erg negatief behandelden en ze schreeuwden erg veel tegen ze. Ook waren ze hardhandig. Dit vond ik soms echt moeilijk om te zien.
De verhalen van de kinderen hebben mij ook echt geraakt! Zo jong en al zo veel mee gemaakt. Ze hebben dingen gehoord, gezien en moeten doen die ze op die leeftijd niet moesten meemaken! Het huiswerk hiernaast was soms ook echt lastig. Ook al werkten we niet veel, ik had toch vaak tijd te kort! Ik heb op het niveau van mijn opleiding niet veel geleerd, maar des te meer over mezelf!
Ik heb deze periode afgesloten met een mooie 7.3  Nu op naar mijn laatste deel van mijn opleiding…

Vrijdag heb ik het rustig aan gedaan en alvast gekeken naar mijn tas, de laatste aankopen gedaan (in andere woorden: SHOPPEN), een pakket naar NL verstuurd en ’s avonds lekker uit eten geweest met de meiden.
Zaterdag was er een opendag op het autismecentrum waar 4 andere meiden stage hadden gelopen. Hun moesten daar gaan helpen en ik ben daar even gaan kijken. Zo kon ik ook nog doei zeggen tegen onze Nederlandse begeleider en zag ik ook de kinderen die hun 5 maanden hadden bezig gehouden.
Hierna ben ik terug naar huis gegaan en heb ik nog even in het park gezeten.
’s Avonds zijn we nog gaan stappen, want zondag zou er weer iemand naar huis gaan.
Zondag heb ik mijn tas gepakt, wat een heel karwei was. Je wilt op een rondreis ook niet te veel mee nemen, maar wat heb je nodig, wat gooi je weg en wat wil je absoluut niet weg gooien. Beslissingen maken; erg moeilijk. Na afscheid te hebben genomen van Maartje, die terug naar NL ging, zijn we op tijd gaan slapen. De volgende dag zou voor ons het avontuur naar de Galapagos beginnen.

De Galapagos dus… Een ander woord hiervoor is het paradijs! Van alle dingen die ik heb gezien was dit het mooiste en gewoonweg echt een wereldwonder. Het gevoel wat ik daar ook had vind ik ook erg moeilijk te omschrijven. Maar ik ga proberen jullie een goed beeld te geven…

Het ging eigenlijk al gelijk verkeerd. Op onze boarding pas stond de verkeerde gate. Dus snel naar de goede gate (we waren gelukkig vroeg). In de tussen tijd veranderde de gate nog eens en uiteindelijk stond er: gate gesloten. Heel fijn, en nu?!? Uiteindelijk hadden we 3 kwartier vertraging. Lekker begin dus. Dit was op maandag ochtend erg vroeg (precieze tijd weet ik niet meer).
We kwamen aan op het eiland Baltra waar we op werden gewacht door een gids van de boot en we moesten nog een uur wachten op het volgende vliegtuig waar ook nog mensen van de tour in zaten. Dus maar buiten gaan zitten in het zonnetje en laten door dringen dat we echt op de Galapagos waren.
De eerste dag zijn we naar een hotel gebracht omdat onze boot nog onderweg was. Niet echt wat we verwachtte, maar het hotel was super luxe dus echt erg was het niet! Halverwege de dag bleek dat we niet met de jacht mee gingen die we geboekt hadden, maar een andere. Maar achteraf bleek deze ook groter en luxer te zijn, dus ons hoorde je niet klagen!!! In plaats van de jacht Golondrina zaten we op de Fragata.
Die middag zijn we naar Tortuga Bay gegaan, waar we de eerste leguaan zagen. We waren helemaal blij en opgetogen als kleine kinderen. En natuurlijk foto’s maken als een gek. Hij liep op 2 meter afstand gewoon op z’n dooie gemakje op het strand. Onze gids keek ons aan alsof we gek waren geworden en zei super droog; ‘laten we verder gaan, een stuk verder op zitten er meer.’ En verrek, die man had nog gelijk ook. Daar was een zon plekje van de leguanen en het waren er zoveel dat we niet eens een poging hebben gedaan om ze te tellen. Die beesten zaten daar met hun gezicht richting de zon, bewogen niet, spuugde alleen af en toe eens. We konden zo dicht bij komen als we wilden. Heel bizar. Ook hebben we op dit strand de eerste Pelikanen gezien, waar je ook erg dichtbij kon komen.

De volgende dag werden we opgehaald door een andere gids, wat we helemaal niet erg vonden, want die andere vertelde vrij weinig, wachtte niet op ons en liep gewoon door en was ook erg stug in antwoorden als je iets vroeg. We gingen die dag naar een park waar reuze schilpadden werden gehouden. Ze leven natuurlijk ook echt wel in het wild daar, maar ze schijnen de eerste drie jaar niet goed in de natuur te kunnen overleven. En ze waren een paar jaar terug een uitstervend diersoort waardoor de inwoners van de Galapagos erg beschermend zijn.
Maar daar heeft de beste meneer Diego een stokje voor gestoken! Diego is heel veel jaar geleden gevonden in San Diego, in Amerika. Hij was nog maar bijna de enige van zijn soort en is naar de Galápagos gebracht om zich voort te planten. Ondertussen is hij meer dan 100 jaar en heeft ook al meer dan 100.000 nakomelingen. Echt niet normaal, die beesten kunnen gewoon 200 jaar oud worden! En het zijn dus ook echt reuze schildpadden, die tot 300 kilo kunnen wegen!
Hierna werden we naar de boot gebracht. We werden opgehaald door een kleiner open bootje en toen we aan het wachten waren op de kade lag er gewoon een zeehand te slapen onder een bankje. Het kan gewoon allemaal… Op de jacht hebben we de rest van de groep leren kennen die er al een paar dagen op zaten. Zij hadden het slimmer bekeken en hadden een tour van 8 dagen i.p.v. 5.
’s Middags gingen we nog meer schilpadden bekijken. Hier leefden ze wel in het wild, maar ze zaten daar gewoon wat bij elkaar. Makkelijker om te bekijken dus voor ons. In dit park kregen ik en Elke echt vreselijk de slappe lach. Zelfs zo erg dat de gids ons een stuk minder leuk vond (of hij was erg goed in toneel spelen).
Na veel schilpadden te hebben gezien zijn we naar een lava grot gegaan, ontstaan en gemaakt van lava. Hierna gingen we terug naar de boot om te eten en op tijd te slapen. Zoveel indrukken maken je enorm moe!
’s Nachts gingen we op weg naar het volgende eiland. Dit betekende voor ons niet slapen. Soms dacht ik dat ik mijn bed uit zou rollen door de golven en door de motoren werd ik sowieso bijna mijn bed uitgetrild!

De derde dag zijn we gaan snorkelen (eindelijk) en gaan hikken. Ik wist niet dat het leven in het water zo mooi was! Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest zien/verwachten/zoeken tot de gids riep dat er een zeeschildpad was. Daar gaan kijken en idd, onder me zwom ineens een kei grote schildpad. Na een stukje verder gezwommen te hebben werd ik ineens ingehaald door een zeeleeuw! Die beesten zijn echt super speels en volgde ons de hele tijd. Echt super gaaf!!!
Ook zag ik nog een hele groep tropische vissen zwemmen en een pinguïn, die jammer genoeg niet net aan het jagen was. Op de grond lagen nog een paar roggen en zeesterren. Erg jammer dat we geen onderwater camera hadden. We hadden er één, maar die werkte dus niet :/
Eenmaal terug op de boot hadden we nog pinguïns, bleu footed boobies, een aantal pelikanen, andere gekke vogels en zeehonden gezien.
Tijdens de hike van die dag (na een siësta) hebben we heel veel leguanen en schildpadden gezien. Dit waren weer andere soorten, maar ik zag eerlijk gezegd het verschil niet echt. ’s Avonds na het avond eten gingen we op het dek van de boot zitten met wat bemanningsleden en wijn. Het is trouwens echt geen aanrader om te gaan salsadansen op een boot en zeker niet met een wijntje erbij! Het was echt hilarisch..! We vielen steeds om en het ging natuurlijk voor geen meter. Maar ja we waren nog steeds in Latijn-Amerika en ook hier deden ze aan salsadansen. Dus dan moet je wel he… ;)

Op dag 4 (donderdag) zijn we weer een kleine hike gaan doen. Onderweg zagen we haaien zwemmen en de gids zei dat ze ’s middags naar open water gingen en dat we dus kans hadden om met hun te zwemmen. Dit was jammer genoeg niet het geval.  Na deze hike zijn we weer gaan snorkelen, hier zagen we een super grote manta rog! Deze was wel 2 bij 2 meter. Hier hebben we gewoon boven gezwommen. Echt nog steeds niet te bevatten!
Ook hier waren weer leuke speels zeeleeuwen. Ik heb hier ook een kopstoot gehad van één. Ze hadden de gewoonte om je voorbij te zwemmen, om te keren, terug te komen en recht op je af te zwemmen en op 2 cm. van je gezicht uit te wijken. Deze week echter net iets te laat uit! Dat was een gevalletje: Boem is ho…
Omdat het de laatste avond was (aaaah ) was er een klein feestje. Er waren cocktails (nooit afslaan) en muziek. Zelfs de kapitein was er bij die ons steeds aanmoedigde om te gaan dansen, maar zelf was hij ineens mank. Uiteindelijk hebben we hem achtervolgd op de boot en hem de ‘dansvloer’ opgesleurd. Ik kan dus met trots zeggen dat ik met de kapitein heb gedanst. ;)
Hierna gingen de bemanning en de twee andere meiden kaarten. Hier had ik niet zo veel zin in. Ik ben naar buiten gegaan en ben achter op de boot gaan zitten en had hier een betoverend uitzicht op een prachtige sterrenhemel. Nu ik er weer aan denk, krijg ik weer kippenvel!!! Miljoenen sterren en in ander half uur tijd heb ik 4 vallende sterren gezien. En dit terwijl er zeeleeuwen naast me in het water aan het spelen waren en af en toe werd ik vergezeld door een pelikaan die bij me kwam zitten! Dit momentje voor mezelf vergeet ik NOOIT meer.

De laatste dag was aangebroken en we gingen om 6uur het water al op, omdat iedereen ook weer vroeg terug vloog en ze ons toch nog iets wilden laten zien. We hebben ongeveer 1.5 uur rondgevaren tussen verschillende eilandjes. Hier zagen we groepen roggen, schildpadden, bleu footed boobies en nog een aantal verschillende vogels. Na het ontbijt, moesten we onze spullen pakken en werden we afgezet op het vliegveld, jammer genoeg. We stonden fysiek wel op het vliegveld maar ons lichaam en geest was nog steeds op de boot. Nooit geweten wat zee benen waren, maar na het verlaten van de boot heb ik hier nog 1.5 week last van gehad!!! In die tijd was het soms ineens; ‘hallo boot’ en ging alles om je heen weer even op en neer en heen en weer.
Het was echt super jammer toen we terug vlogen en onze gezamenlijke conclusie was: 5 dagen is echt te kort en we MOETEN gewoon nog een keer terug!!
Dit was een super dure vakantie (eigenlijk gewoon pokkeduur), maar het was echt elke dollar waard en ik zou het zo weer doen! (sorry mam)

Ik was van plan om het kort te houden, maar de Galapagos kan je gewoon niet inkorten! Vanaf nu ga ik dus wel een poging doen, omdat ik in een maand zoveel mooie, speciale, kut, frustrerende momenten heb gehad. Als ik alles nu uitgebreid blijf schrijven kan ik net zo goed een boek uitgeven ;)

Toen we aankwamen in Quito zijn we ’s avonds echt voor de laatste keer gaan eten bij ons vaste tent (een Italiaan waar ze heerlijke bruchetta hebben) en ook voor de laatste keer gaan stappen in de bungalow, onze vaste ‘discotheek’. Zaterdag hebben we onze tas echt in gepakt voor de komende 3.5 week. Onze rondreis zou zondag 6 juli echt beginnen. We begonnen met z’n 4e en na een week zouden we een andere kant op gaan en blijf ik alleen achter met Signe.

7-07: We werden om 4.30 opgehaald en vlogen om 7uur. Op het vliegveld liep alles soepel en na een paar uur waren we in Lima voor een tussenstop. We hadden een uur om over te stappen. Tassen opgehaald, langs de douane en we moesten langs buiten terug naar binnen om op nieuw in te checken, langs de douane en naar de gate. En dit alles in een uur! Dat was best ff stressen. Bij de gate was het erg onduidelijk aangegeven allemaal en we dachten dat we nog ruim een uur hadden, dus zijn we nog even gaan lunchen. Komen we bij de gate: ‘You’re flight is already gone’. Dit meen je… Maar voor 17 dollar konden we met een ander vliegtuig mee. Een paar uur later dan gepland kwamen we aan in Cusco. Hier hebben we onze spullen gedropt in het hostel (wat gelukkig heel veel trappen had om er te komen, voelden we ons toch een beetje thuis). ’s Avonds hebben we gemeet met Roy voor een drankje die ook toevallig in Cusco was. We waren kapot en moesten de volgende dag weer vroeg vertrekken, dus maar gelijk gaan slapen.

8-08: Om 6.30 waren we op het station van de trein die ons naar Aguas Calientes zou brengen. Het was koud, we waren moe en een beetje chagrijnig. Uiteindelijk werden we om 7.10 uur opgehaald door een bus. Na een reis van 45 min. waren we op het treinstation. Deze reis duurde ong. 3uur. Aguas Calientes was een klein dorpje in de buurt van de Machu Picchu. Hier hebben we geshopt op de markt en naar de warmwaterbronnen gegaan. Deze waren erg vies en stonken, echt warm waren ze ook niet. We hebben het een half uur uitgehouden en zijn toen snel gaan douchen. Hierna vroeg gaan slapen, want ook de volgende dag zou vroeg zijn.

9-07: Onze bus ging nu om 5.30uur richting Machu Picchu. We wilden er zijn voor de zonsopgang. We waren er rond 6uur en na even gewacht te hebben konden we naar binnen. We zijn gelijk door gelopen naar boven, naar ‘de sunset’. Hier was mooi uitzicht op de Machu Picchu en veel foto’s gemaakt. Rond 7uur kwam de zon boven de berg uit en lag de Machu Picchu in de zon. Na een paar uur van het uitzicht genoten te hebben zijn we naar beneden gegaan en hebben gewandeld door de ruines. Af en toe gingen we bij een gids staan om het verhaal mee te krijgen. Rond 1uur zijn we terug gegaan naar Aguas Calientes. De trein terug zou rond 16.30uur gaan naar Cusco. Op het station hebben we een NL jongen leren kennen. Erg gezellig. Het was een erg lange, slopende, maar mooie dag.

10-07: We konden eindelijk weer eens uitslapen! Toen ik wakker werd had ik 2 rode, pijnlijk bulten op mijn scheenbeen. Ik wist gelijk wat dit was. Dus op voor een ontbijt en naar het ziekenhuis. Voor mensen die dit niet eerder mee kregen. Ik heb dit verschijnsel 3x eerder gehad en het is een ontsteking in mijn benen. Het begint klein, maar algauw staan mijn benen onder en kan ik amper lopen… In het ziekenhuis kreek ik een consult, bloed laten prikken en medicatie. Alles bij elkaar een prijzig grapje! Maar inderdaad het was een ontsteking en ik hoopte maar dat de medicatie snel zou aanslaan en dat het dit keer mee zou vallen! Tussendoor moesten we 2uur wachten op de bloeduitslag, dus hebben we een city-tour gedaan van 1.5 uur. Hebben we gelijk Cusco gezien.
Nog even geshopt en een alcapalca (officieel alpaca) vest gekocht, want zo warm was het niet daar. Ook zou dit nog van pas komen in onze verdere trip! Om 22uur zouden we een nachtbus hebben naar Puno. Om 22.30uur was er nog geen bus te bekennen. Niemand die iets wist en uiteindelijk bleek dat het een ticket was voor de dag erna. Lekker handig weer… :/ Gelukkig konden we met de laatste bus mee. Wel opnieuw een ticket moeten kopen natuurlijk. Toch een beetje jammer!

11-07: Vroeg in de morgen kwamen we aan in Puno. Bij het hostel konden we nog niet in onze kamer, dus moesten we zo’n 4uur wachten. Verder geslapen in banken die daar stonden. ’s Middags zijn we gaan kijken voor een tour naar het meer Titikaka. Na wat reisbureaus gehad te hebben hadden we een tour van 2 dagen. Het was nog ff een discussie over de 2 dagen, omdat het nogal koud bleek te zijn. Uiteindelijk toch gedaan, omdat het toch uniek is.
We hebben nog wat rond gelopen in Puno, maar heb nog nooit zo’n lelijke stad gezien! Na deze tour zouden we afscheid nemen van de andere 2 meiden, dus hebben we samen nog een armbandje gekocht.

12-07: ’s Ochtends vroeg werden we opgehaald en naar onze boot gebracht. Eerst gingen we naar Urus: 2 drijvende, zelf gemaakte, rieteilanden. Hier konden we wat rondlopen en kregen we uitleg over de comunity die daar woonde. Zelfs de huizen en boten waren van riet. Hierna gingen we door naar het volgende eiland, waar we kennis zouden maken met de familie waarbij we 1 nacht zouden verblijven. Na de lunch liepen we omhoog om de zonsondergang te zien. Dit was ong. 1uur omhoog. JEUJ! Daarna was het donker en koud en zijn we met zaklampen terug gelopen naar Marie (onze familie). ’s Avonds konden we nog naar een feest en dansen in traditionele kleding, maar dan moesten we weer omhoog. Ondertussen lieten mijn benen mij flink in de steek en lopen vonden ze niet heel leuk. Ik besloot dus om niet te gaan. Uiteindelijk zijn de meiden ook niet gegaan en lagen we van de kou en vermoeidheid om 20.30uur in ons bed!

13-07: We vertrokken om 8uur na een ontbijt van Marie (die 80jaar was en geen Spaans kon). Op naar het laatste eiland. Hier weer omhoog gelopen, ondanks mijn erg pijnlijke, opgezwollen, rode benen. Gewoon lekker eigenwijs zijn he ;). Vooral het terug naar beneden gaan was een ramp voor mij! We hebben onderweg weer geluched bij een familie. Ik was stiekem erg blij dat we weer in de boot zaten en dat de terug reis 3uur duurde, zodat ik m’n benen omhoog kon leggen en ze kon laten rusten. ’s Avonds hebben we gegeten in Puno voor de laatste keer met Elke en Noelle. Zij hadden om 19uur de bus. Signe en ik hebben ze, na een afscheid met tranen, uitgezwaaid.

14-07: om 6uur ging de bus naar La Paz (Bolivia). Na ong. 3uur waren we bij de grens waar we uit de bus moesten om geld te wisselen en een stempel te halen. In Bolivia gingen we in een andere bus die ons verder zou brengen. Rond 1uur kwamen we aan in La Paz. Samen met Phil (ontmoet in de boot van Titikaka) gingen we kijken voor tour naar de death-road. Ook zouden we hier meeten met Mariska. Na een tour geboekt te hebben gingen we met z’n 4e eten in een NL restaurant; een schotel met kaas, bitterballen, gehaktballen, huzarensalde, enz. Maar het was niet zo lekker als hier.

15-07: Om 7uur werden we opgehaald en gingen we op weg naar de top van de death-road. Ik heb eerder van een vulkaan naar beneden gefietst en dit vond ik geen succes. En doordat ik met m’n benen zat (nee, het was nog steeds niet beter en ik strompelde nog steeds als een oud vrouwtje) heb ik besloten hem niet te fietsen, maar ik kon mee met de bus en er achter aan rijden. Had ik hem toch een beetje gedaan he! Ik heb vanuit de auto foto’s gemaakt. Af en toe stopten ze voor foto’s. De rit was 55km in ong. 4uur. Alles ging goed al was de weg niet top; losse stenen en een diepe afgrond. Op een gegeven moment kwamen we een truck tegen, dit was best even spannend en de afgrond kwam verdomd dichtbij! De laatste 5meter vond Signe het nodig om nog even een salto te maken. Ze was precies op haar neus gevallen en had veel hoofdpijn, zag wazig en was misselijk. Ik dacht eerst dat ze een hersenschudding had. Gelukkig viel het de volgende dag wel mee. Niemand van de gidsen kwamen kijken, wat ik echt schandalig vind. Na een pauze van 2uur in een hotel gingen we terug naar La Paz. Dit was zo’n 3uur rijden. Hier was net een groot feest aan de gang. De president zou een uur later aankomen. Alle straten stonden vast en we moesten naar het hostel lopen. Hier hadden we echt geen zin in: Signe knallende hoofdpijn en ik last van mijn benen. Uiteindelijk ons toch door de menigte gewurmd en naar het hostel gestrompeld om te gaan slapen…

16-07: Rond de middag zijn we La Paz ingegaan op naar de tour operator van de death-road voor ons t-shirt en de foto’s. Echter was alles gesloten vanwege de festiviteiten. Behoorlijk boos onze gegevens achtergelaten en de vraag om de foto’s op te sturen. Nog even rondgelopen en afscheid genomen van Mariska. Signe, Phil en ik pakte ’s avonds de bus naar Uyuni.

17-07: Na een verschrikkelijke busreis (op onverharde wegen) kwamen we om 6uur ’s ochtends aan in -8!!! Ontbeten, opgewarmd en opzoek naar een 3-daagse tour. Om 11.30uur vertrokken we in een jeep en 6 mensen. Eerst naar oude treinen. Hierna de zoutvlaktes opgegaan. Foto’s gemaakt en gelunchd. De zoutvlaktes zijn erg uitgestrekt en het enige wat je zag waren andere jeeps. Erg bizar. Het was elke keer een flink stuk rijden over onverharde wegen. Als laatste zijn we naar een eiland gegaan waar veel cactussen groeiden. Hier kon je overheen wandelen; weer omhoog en naar beneden! :/ Overal zag je zout, erg mooi om te zien!
Hierna gingen we naar onze slaapplaats. Thee gedronken, gegeten, gekaart en gaan slapen. Heel het hostel was van zout gemaakt, ook weer bizar. En ’s avonds koelde het flink af, dus we lagen flink ingepakt in bed…

18-07: weer vroeg opgestaan en op weg in de kou. Gelukkig werd het snel warmer. We zijn eerst naar een uitkijkpunt van een volkaan gegaan, dit waren allemaal rotsen. Erg mooi. Hierna zijn we verschillende meren afgegaan met flamingo’s. Ook gingen we naar een rood meer. Dit was rood door micro-organisme. Heel bijzonder! Als laatste zijn we naar een stenen boom geweest. Zodra de zon weg was, was het erg koud en al gauw onder 0. Na het eten zijn we uit ellende naar bed gegaan, onder 4 dekens en met een dikke trui aan!

19-07: Opstaan om 4.30uur met -10. Eerst naar geisers. Dit stonk naar rotte eieren, maar wel lekker warm en speciaal. Bij de 2e stop was Signe haar camera kwijt, dus terug naar stop 1. Gelukkig gevonden nog heel ook! Hierna naar de warmwaterbaden. Vast erg lekker tot je er terug uitkomt… Dit was onze laatste stop. Iwan (onze gids) bracht ons naar de grens voor Chile en hier ging het mis. Het was gaan sneeuwen en het vervoer vanaf Chile kon niet tot de grens komen. We kregen 2 opties: mee terug naar Uyuni of naar een andere grensovergang en 200 bolivianos betalen. Gekozen voor de laatste optie (schol in tijd en we hadden een vliegticket geboekt). Maar we zouden dit betalen met ons allerlaatste geld. Na 5uur rijden kwamen we bij de grens. Stempel gepakt en overgestapt in een andere auto (na die man betaald te hebben). In Chile zijn alle tassen gecontroleerd en toen dachten we dat we konden gaan. We hadden nog niet gegeten vanaf 5uur ’s ochtends en het was ondertussen 17.30uur. Over de grens wilde die andere taxi chauffeur ons ticket zien en hij vroeg nog 200 bolivianos. Dit hadden we dus niet meer, en met ons (gelukkig) het hele busje niet. Na een discussie en wat paniek, want hij wilde niet rijden voor iedereen had betaald) toch gaan rijden naar Calama waar we konden pinnen en betalen. We besloten daar te blijven en niet meer verder te gaan. De man gooide onze tassen uit de auto en stapte weer in. Hadden we toch niet betaald. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar het was toch even spannend en kut! Ik zeg: ‘Happy birthday!’

20-07: We hebben deze dag rustig aan gedaan in Calama. Er was hier ook echt niks te beleven. Na eindelijk te hebben gedouched (dit kon in Bolivia niet) en na contact met NL (wat ook niet kon, sorry voor iedereen) zijn we het stadje in gegaan. Hier was niks en we hebben wat rond gelopen en wat gedronken en verder niks. ’s Avonds gingen we weer verder naar het noorden van Chile met een nachtbus.

21-07: Om 6uur kwam onze bus aan in Arica. Hier hadden we een vlucht geboekt, zodat we meer tijd zouden hebben in Chile. Dit liep door dat gedoe bij de grens wat anders. Onze vlucht zou gaan om 12uur, dus zijn we maar gelijk naar het vliegveld gegaan, waar het wachten weer kon beginnen.
We kwamen aan in Arequipa (Peru). Hier wat rond gelopen en het stadje wat bekeken. We zijn weer op tijd gaan slapen. Reizen sloopt!!!

22-07: Vandaag een tour geboekt naar de Colca canon voor de volgende dag. Hierna city-sight-seeing gedaan als echte toeristen. Ook nog een rondleiding gedaan in een mooie kerk. Hier stond een orgel uit België waar maar 1 man in Arequipa op kon spelen… Na de busrit zijn we naar Casa de Cultura geweest (een museum) voor een rondleiding over Juanita. Dit is een bevroren mummy meisje die vroeger is opgeofferd voor de goden. Ze was nog helemaal instaat en ingevroren (ook bij vondst). Na haar zijn nog 14 lichamen gevonden van kinderen die geofferd zijn. Een erg bizar verhaal weer…

23-07: Om 2.30 ’s nachts werden we opgehaald voor een tour naar de colca canon. Het was 3uur rijden naar de 1e stop, ons ontbijt. Hierna gingen we door naar een punt waar veel condors waren. Het eerste kwartier zagen we er geen, hierna een stuk of 6 die boven en onder ons vlogen. Foto’s maken was een hele uitdaging, maar is gelukt! Tijdens de hele reis regelmatig gestopt voor foto’s en een mooi uitzicht. Ook een stop van ong. een uur bij een warmwaterbron waar je in kon. Wij hebben dit niet gedaan en hebben genoten van de zon. De lunch was een lopend buffet waar ik alpaca (lamasoort) en cavia heb geprobeerd. Niet heel bijzonder. Rond 5uur kwamen we uiteindelijk weer aan in ons hostel, waar we hebben gegeten en onze spullen hebben gepakt. Op naar onze allerlaatste nachtbus!

24-07: Na een reis van ong. 10uur kwamen we aan in Nazca. Hier moesten we weer wachten voor we ons hostal in konden… Opzoek naar ontbijt, alles was dicht dus maar ergens vieze koffie gedronken. Wist niet dat het mogelijk was zulke vieze koffie te maken! In het hostel hadden we 2 tours geboekt. Om 11uur zouden we de nasca-lines doen, maar omdat het ’s ochtends minder weer was konden ze niet vliegen (is met kleine zweefvliegtuigjes) en hierdoor waren de wachttijden wat langer. Dus gingen we ’s middags. Op het vliegveld nog 2uur gewacht en hierna gingen we de lucht in! Door het wachten (al een hele dag) waren we een beetje in een slechte stemming, maar zodra we de piloten zagen was onze stemming EN dag weer helemaal goed! ;) De vlucht duurde ongeveer een half uurtje en het was erg lastig om de lijnen en figuren goed te zien en al helemaal om er goede foto’s van te maken! Maar het was erg indrukwekkend. We stapten wel een beetje misselijk weer uit.
Hierna hadden we nog een tour naar een museum waar allemaal skeletten nog lagen in hun graven.

25-07: We hebben rond 11.30 de bus gepakt naar Ica, dit was 2uur rijden. Hierna gingen we met de taxi naar Huacachina. Dit is een oase midden in de woestijn. Hier sliepen we in de Bananen lodge. Het was hier lekker warm (eindelijk) en er was een zwembad en barretje aanwezig. Erg mooi! Om 16uur gingen we sandboarden. Met een buggy gingen we de woestijn in. Alleen dat was al een hele belevenis. Na een uurtje rond crossen (berg op en af) was het tijd om op het bord te kruipen. Na 1x geprobeerd te staan gaf ik het al op (na 2 meter viel ik al) en ging ik op mijn buik naar beneden. En dit ging snel!!! Jezus. Er was een parcours van 3 bergen die erg hoog waren. Heel gaaf…  Hierna zijn we met zonsondergang terug gereden. Weer een natuurlijk wonder! Ik wist niet dat de wereld zoveel mooie plekken had… ’s Avonds was er in de lodge een BBQ. Ook erg gezellig zo met z’n alle en een biertje erbij.

26-07: ’s Ochtends zijn we eerst om bustickets gelopen, want we wilden ’s middags richting Paracas gaan; het strand. Hierna zijn we nog even door Huacachina gelopen en om 13.30uur hadden we de bus. Na een uurtje kwamen we aan in Paracas. Gelijk naar het strand gegaan. Viel dat even tegen… Nog nooit zo’n lelijk strand gezien; super klein, vies en stinkend. Ook het dorp zelf stelde niet veel voor. Maar we wilden toch echt een kleurtje hebben voor we terug gingen naar huis…

27-07: Om 8uur hadden we een tour naar Isla Ballastas. Dit was een eiland van rotsen waar je met een boot langs vaarden en op die rotsen zaten super veel vogels. Nu we er toch waren maar gedaan, maar we wisten van te voren al dat het niet kon tippen aan de Galapagos. ;) Die ochtend was het mistig, vochtig en erg koud. Helemaal ingepakt gingen we op weg. Na 45 min. varen kwamen we bij de eilanden waar miljoenen vogels zaten. Toch wel gek om zo veel vogels bij elkaar te zien. Er zaten onder andere Peruaanse boobies, pinguins (3) en pelikanen. Ook waren er toch wel 4 zeeleeuwen. Na een half uur gingen we terug aan land. Iedereen zei dat het ’s middags beter weer zou worden, maar dit deel hebben wij toch echt gemist. Het was de hele dag super koud! Daar ging ons kleurtje… We hebben die dag niet veel gedaan, alleen ’s avonds nog wat Pisco sours (typisch Peruaans drankje) gedronken.

28-07: Deze dag was het nog steeds koud! :/ Nog wel even aan het strand gezeten, maar er was geen zon te bekennen. Eind van de middag gingen we op weg naar onze laatste bestemming. Dit was een reis van 3.5uur. In het hostal gekeken wat er in Lima zoal te doen was en hierna lekker gaan slapen. Reizen sloopt echt meer dan we hadden verwacht!

29-07: De volgende dag hebben we gemeet met Roy die net aan was gekomen in Lima en die met ons mee zou vliegen terug naar huis. Hierna zijn we een markt gaan zoeken. We hadden ons heel de reis ingehouden met souvenirs kopen, omdat onze backpack vol zat. Maar in Lima zouden we bijna al onze kleren achter laten en onze tas vullen met souvenirs. Hele dag geshopt en bijna alles gevonden wat we wilden (inclusief kleren voor carnaval). ’s Avonds gekeken of alles in onze tas paste en verrek het lukt nog ook. Had zelfs nog plek over!

30-07: Dit was onze laatste dag in Latijn-Amerika en die nacht zouden we vliegen. We hadden besloten dat we wilden paraglyden. Daar aangekomen bleek er niet genoeg wind te zijn, waardoor het niet kon. Toch jammer. We zijn ook nog naar het historisch centrum geweest en nog wat rond gelopen in de wijk Miraflores die voor toeristen het bekendste is. Hierna zijn we gaan eten en op naar het vliegveld waar onze lange terugreis zou beginnen.

We vlogen eerst naar Atlanta waar we 10uur moesten wachten om vervolgens naar Amsterdam te vliegen. Het wachten duurde echt lang, je wilt op een gegeven moment gewoon of naar huis of terug naar Ecuador om daar nog te blijven! In Atlanta kwam bij mij ineens het besef dat het hele avontuur en de mooie tijd er echt op zat en na de douane begon ik ineens te huilen. Zo ook toen we NL bodem zagen. Roy vergeleek het als liefdesverdriet wat ik er ook wel in zag. Je weet dat het beter is om er mee te stoppen, maar toch doet het verschrikkelijk veel pijn!!
Maar ik kan terug kijken op een mooie periode waar in ik veel heb gezien, gedaan, geleerd en veel grenzen heb verlegd. Echt een tijd die ik nooit meer zal vergeten!!
Nu weer terug naar ‘the real life’ wat nog steeds een beetje gek is. Zo zijn er stomme dingen waar ik erg aan moet wennen bijv. fietsen, een gordel aan in de auto, wc papier weer in de wc gooien enz.

Ik wil jullie bedanken voor de leuke berichtjes die ik heb gehad. Ook al zit je aan de andere kant van de wereld is het erg fijn om af en toe iets uit NL te horen!

Ik kan nu zeggen: zie jullie snel en sorry voor mn lange verslagen elke keer! ;)