Grenzen verleggen; doodsangsten, dieren en ouders!

Hoi mensen in het ondertussen (hopelijk) zonnige Nederland!

Ik hoop dat jullie er allemaal weer bij zitten, want anders ga je behoorlijk lang moeten staan ben ik bang… Het is weer een hele tijd geleden dat ik een up-date heb gegeven en zoals jullie waarschijnlijk door hebben zit ik hier niet stil! Er is ondertussen dan ook weer erg veel gebeurd en ik heb weer veel gezien en gedaan. De tijd gaat hier nog steeds erg snel en het aftellen is jammer genoeg begonnen, ik ben het nog helemaal niet beu hier! Maar ik heb nog maar 1 week in Ecuador.. 

Ik zit nu in de jungle en had nog even wat tijd over, maar ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen en waar ik was geëindigd vorige keer.
Maar ik zal beginnen met het deel waarvoor ik hier ben gekomen, mijn stage.

De vorige keer was ik nog ontslagen en had ik net besloten om toch terug te gaan. Dit heb ik gedaan en ook absoluut geen spijt van gehad. Ik heb deze keuze genomen vooral voor de kinderen. Je bouwt toch een vertrouwensband op en ik heb ze echt in mijn hart gesloten. Ik vind het dan ook erg jammer dat ik hun moet verlaten! Toen ik weer terug kwam op mijn stage kwamen alle kinderen op me afgestormd en waren erg blij dat ik weer terug was. Dit alleen al was voor mij genoeg om in te zien dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ook de collega’s zeiden allemaal dat ze blij waren dat ik terug was en dat ze me hadden gemist. Ook zeiden ze dat ze absoluut niet snapte waar ze het gekke idee vandaan haalde om mij te ontslaan. Dit was erg fijn om te horen, toch een beetje waardering!

Ik ben nu ondertussen alweer een tijd aan het werken en ook daar gaat de tijd gewoon door. We hebben ondertussen leuke dingen gedaan met de kinderen, maar ook de slechte verhalen gaan gewoon door. De kinderen komen en gaan. Maar doordat ook hier het eind van het schooljaar is hebben we nu een redelijk vast groep. De kinderen zitten bijna allemaal op school en de organisatie vindt het belangrijk dat ze eerst dit jaar afmaken, zodat ze in ieder geval een basis hebben. Hierop kunnen ze weer verder gaan. Dit vind ik een goed uitgangspunt!
De dagen op stage zijn nog zoals ik in eerdere verslagen heb verteld, dus is het denk ik niet nodig om nog eens te herhalen… De kinderen hebben echter ook een aantal vrije dagen gehad, net als in NL.
In een van die vrije dagen vonden Pepe en Mathias (twee andere vrijwilligers waarmee ik veel werk) het een leuk idee om de pinchincha op te lopen. Dit is een berg aan de rand van Quito, hier is ook een skilift die ik eerder op ben geweest. Deze skilift brengt je tot 4500 m. Maar wij hebben deze dus opgelopen, samen met de kinderen. We hebben hier een ruime 2uur over gedaan en ja stijl omhoog… Ik was helemaal kapot! De kinderen vonden het echter wel leuk en zijn de hoogte en het omhoog lopen gewend en waren veel sneller dan ons.
Eenmaal boven mochten de kinderen kiezen: of nog een uur omhoog lopen en terug naar beneden met de ski lift, of naar beneden lopen. Voor de kinderen was de ski lift een big happening en dus kozen ze er voor om nog een stuk omhoog te lopen. Hartstikke leuk. Maar op zich ging het mij nog best goed af. Toen we nog verder omhoog gelopen waren hadden we een pauze. Echter kwamen er wolken en dit betekent in de bergen vaak regen. Ik voelde het dus al aankomen, maar het begon dus inderdaad te regenen. We zijn toen maar terug gegaan naar beneden. Het was geen gewone regen, maar met onweer en hagel! De hagel deed pijn in je gezicht, maar dat was niet alles. De hagel bleef liggen, waardoor de grond erg glad werd. Ik heb dus een paar slippertjes gemaakt, terwijl de kinderen naar beneden rende. Daar bleven ze, lief dat ze zijn, om mij op te wachten (en uit te lachen). Helemaal nat en koud zijn we met de ski lift terug naar beneden gegaan.
Eenmaal terug in Mi Caleta vond ik het mooi geweest en ging, rillend van de kou, terug naar huis. Ook de kinderen waren helemaal kapot. Achteraf een erg leuke dag, maar op dat moment kon ik Pepe en Mathias wel wat aandoen!

In de vakantie van papa en mama zijn we ook nog naar Mi Caleta geweest. We hebben hier met de kinderen marsmellows gemaakt. Dit vonden ze ook erg leuk om te doen (en lekker natuurlijk!). De kinderen vonden het ook leuk dat mijn ouders er waren en dan zijn ze extra uitgelaten. Ze moeten even laten zien dat ze er zijn. Sommigen gingen zich stoer gedragen en anderen sprongen steeds op me of kwamen knuffelen. Na het maken van marsmellows heb ik ze een armbandje gegeven. Die zie je hier overal en ik beloofde de kinderen al 2 maanden dat ze 1 van me zouden krijgen, omdat ze hier steeds om vroegen. Deze belofte moest ik echter ook na komen. Die hebben ze allemaal gelijk aangedaan als herinnering aan mij. Daar ging het mij ook om! 
De laatste dag van Roy op een woensdag (19-06) hebben we als afscheid de kinderen mee genomen naar de MacDonalds. We hebben ze getrakteerd op een happy meal en een ijsje. Voor alle kinderen was het de eerste keer dat ze bij de Mac waren. Na het horen van zoiets bedenk ik me altijd weer hoe goed wij het eigenlijk wel niet hebben! Ik ben dan ook blij dat ik zoiets de kinderen kan geven. Ook vind ik het dan leuk om de kinderen zo te zien genieten… Daar is mijn stage hier toch ook op gebaseerd.

Verder is er op stage niet echt iets gebeurt. Ik heb 1x een avond alleen gedraaid, omdat er een belangrijke voetbal wedstrijd (Ecuador – Argentinië) was waar de jongens (begeleiders) allemaal naar toe wilden. Ik als enige meisjes was dus de Sjaak om te werken. Maar ik heb echt een top avond gehad met (mijn) jongens. Tijdens het eten waren ze allemaal lekker druk en wilde niet echt luisteren. Ik had echter ook niet echt veel zin om streng te zijn die avond, het zijn uiteindelijk ook kinderen en dan mag het wel eens chaotisch zijn vind ik. De nationaal vrijwilliger die me kwam helpen deed en zei ook niet veel dan alleen maar met zijn telefoon spelen, dus ik heb de kinderen lekker bezig gelaten. Bij het opruimen/schoonmaken waren ze nog steeds wat druk. Ze hadden in de keuken de muziek aan gezet en waren met z’n alle aan het dansen en zingen. Prachtig om te zien. Uiteindelijk heb ik bachata, merengue, salsa en regeaton met ze gedanst! Ze waren pas om half 9 klaar met schoonmaken en konden dus gelijk gaan slapen, maar ik vond dat dat wel eens mag en heb er zelf ook van genoten!
Ik heb afgelopen week (waarschijnlijk komende week ook) extra genoten van de kinderen. Als ze aan het spelen zijn en ik ze plezier zie maken met elkaar geniet ik extra hard en ik vind het heerlijk om gewoon naar ze te kijken. Op zulke momenten zijn het kinderen zoals het zou moeten horen. Als ik dan weer bedenk wat ze allemaal hebben moeten mee maken, doet dat me echt pijn. Die dingen zou niemand moeten mee maken en zeker geen kinderen; geweld, moeten stelen om te overleven, verkrachtingen, enz. Dat wens je natuurlijk niemand toe…

Nu op naar de weekenden, die weer erg spannend zijn geweest. Ook op dit vlak verleg ik zeker grenzen. Ik doe dingen die ik normaal gezien nooit zou doen. Ik heb af en toe echt doodsangsten uitgestaan in de weekenden afgelopen half jaar, maar ook van alles genoten!!!

Ik was in mijn vorige verslag gebleven bij de verjaardag van Signe (5-5). Haar ouders waren hier ook en we besloten om in Quito te blijven om dit te vieren. We zijn (natuurlijk) gaan stappen dat weekend wat erg gezellig was. Op Signe haar verjaardag hebben we soep gemaakt voor iedereen en we hadden taart. Ook hadden we voor signe een pinata gekocht. Een figuur die ze geblinddoekt kapot moest slagen en waar allemaal snoepjes en speelgoed in zat. Dit was erg grappig en leuk om eens te doen.
Verder hadden we dat weekend een rustig weekend.
Het weekend daarna zouden we eigenlijk naar Cuenca gaan. Echter haakte iedereen achter elkaar af en ben ik dus ook maar niet meer gegaan. Cuenca ligt helemaal in het zuiden van Ecuador en is zo’n 12 tot 14 uur met de bus. Toch wel erg lang, voor een kort weekend! Dan zit je langer in de bus dan dat je iets van de stad zie. Dus maar weer in Quito gebleven, aan mijn huiswerk gewerkt en natuurlijk gestapt.
Het weekend daarna hadden we niks gepland en dat hebben we eigenlijk zo gelaten. Dus weer een weekendje Quito met huiswerk, stappen en zon. We zijn dus 3 weekenden in Quito gebleven.

Het weekend van 24-05 stond er op de planning om naar Mindo te gaan. Ik was hier eerder al eens geweest, maar ik hou van dit kleine dorpje. Het ligt niet erg ver van Quito en was dus goed te reizen en die andere meiden waren er nog niet geweest. We wilden doorgaan vrijdag ochtend, maar eenmaal op het busstation zou de eerste bus pas gaan om 4uur ’s middags (daar sta je dan om 10.30). Dus maar terug naar huis, en later nog een poging gedaan…
We kwamen in Mindo aan rond 19uur. Ons hostel zoeken, hapje eten en op zoek naar een bar. Mindo is echter een erg klein plaatsje en echt een disco hebben ze niet. We hadden echter een buitenbar gevonden, met schommelstoelen in plaats van barkrukken. Echt iets voor ons dus!! Achteraf bleek dat de eigenaar Nederlands kon, omdat hij 4jaar in Amsterdam had gewoond. Hij vond het erg leuk om met ons te praten en hij was echt schattig en grappig! We hebben daar wat cocktails gedronken en gek gedaan. Toen we wilde afrekenen reageerde hij niet en was ineens druk bezig. Bleek dat hij voor ons ijsjes aan het maken was, omdat hij ‘zo van ons genoot’. Wij achter de bar, nog wat staan dansen en van ons ijs genoten! 
De volgende dag besloten we om op te splitsen. De andere meiden wilden naar de vlindertuin, maar daar waren Elke en ik de vorige keer al geweest. Wij gingen wat extremers doen (al viel het achteraf wel mee). In Mindo heb je 13 zip-lines die wij dus hebben gedaan. Van de ene kant naar de andere kant over een vallei via een kabel. We hebben hier in totaal 2 uur over gedaan. Erg gaaf.
Hierna gingen we naar de watervallen. In Mindo heb je 7 watervallen, maar daar kan je alleen komen via een kabel met een bakje er aan. Hier hebben we 2uur (!!!) moeten wachten. En we hadden al niet zo heel veel tijd. We konden dus maar 1 waterval doen. Hierna hadden we geen zin om weer 2uur op dat bakje te staan wachten, dus zijn we terug gelopen door de vallei. Het eerste deel was naar beneden, dat ging goed. Maar ondertussen weet ik dat alles wat je naar beneden moet, je ook terug om hoog moet. Maar we hebben het gehaald en dat in 45 minuten. We waren toch wel een beetje trots op onszelf..!
In Mindo heb je de lekkerste brownies, dus die moesten we natuurlijk weer hebben. Terwijl de andere meiden de chocolade tour gingen doen, gingen Elke en ik op terras zitten met een heerlijke ijskoffie en een brownie! Die avond zijn we weer cocktails gaan drinken bij die leuke bar. Echter waren we nu een stuk moeier en hebben het dus niet zo laat gemaakt.
De volgende dag stond tubbing op de planning. Dit is met zes rubber banden aan elkaar van een rivier af gaan. Ik heb nog nooit zo hard gelachen. Rotsen die op ons afkwamen, een gids die boven op me viel, Signe met een blauwe kont omdat ze steeds over de rotsen ging en Marloes die op z’n kop vast hing aan een rots…
We waren hier eerder mee klaar dan we dachten en hadden na het douchen nog tijd over. Één ding had ik nog niet gedaan in Mindo; de tarzan-swing. Een soort bungy-jump maar dan hang je niet op z’n kop, maar met je benen naar beneden en zwier je heen en weer (als tarzan). Marloes en Maartje wilde dit gaan doen en na wat na te denken heb ik het ook maar gedaan. Ons motto in Ecuador; ‘grenzen verleggen’. Toen ik eenmaal op dat plateau stond en Marloes als eerste ging had ik toch een beetje spijt van mijn grote mond! Het was zo’n 30meter naar beneden en voor je springt sta je echt aan de afgrond. Maar uiteindelijk toch gedaan en het was echt super vet. Het staan was het meest enge, omdat je dan echt het gevoel hebt dat je gaat vallen (wat uiteindelijk natuurlijk ook de bedoeling is).
Na deze sprong en hebben we onze spullen gepakt en zijn we terug naar Quito gegaan.

Zoals jullie vast allemaal wel weten zijn mijn ouders hier op vakantie geweest. Ze kwamen op 1 juli aan en ik ben ze gaan ophalen op het vliegveld. Toch een heel gek gevoel om daar naar toe te gaan en zeker in de wetenschap dat je ouders aan komen. Ik vond het erg leuk om ze te verwelkomen, maar ook heel gek. Dit is een half jaar mijn leven geweest, waar mijn ouders ineens instappen en deel van uitmaken!
De eerste dag hebben we niet meer gedaan dan alleen een hapje eten. Het was een lange reis en ze waren helemaal kapot. De volgende 2 dagen zijn we in Quito gebleven. Zo konden mijn ouders acclimatiseren en konden we lekker even bijkletsen. Via skype praten is toch anders dan in real-life. We zijn dit weekend naar het historisch centrum geweest, dit vind ik persoonlijk het mooiste deel van Quito. Het hotel van papa en mama lag echter in dit deel dus dat was makkelijk. Ook zijn we even naar mijn stage geweest voor een eerste indruk en hebben we koffie gedronken op mijn dakterras.
Tevens heb ik ze de overdekte markt laten zien. Zondags zijn we naar de maagd van Quito geweest. Dit is een beeld die boven op een berg staat midden in Quito. De legende zegt dat deze maagd Quito beschermd van het kwaad. Vanaf hier heb je prachtig uitzicht over heel Quito.

Maandag 03-06 begon officieel ook mijn vakantie en gingen we op weg. We zijn maandag naar het Quilotoa kratermeer geweest. Dit is een super mooi meer, waar ik spontaan stil van werd. Na de lunch zijn we gaan wandelen rond het meer, aan de rand van de krater. Zoals alles hier in Ecuador liep ook dit pad niet recht, maar moesten we omhoog en naar beneden. Goede kennismaking voor papa en mama zou ik zo zeggen. We hebben zo’n 2 uur gewandeld.
Hierna zijn we naar ons hostel gegaan voor 2 nachten; mama Hilda. Hier kregen we eten en zijn we vroeg gaan slapen. De volgende dag hebben we wat rond gereden en gewandeld in de omgeving van de Quilotoa. We kregen een test om te zien of we de dag erna wel aan zouden kunnen; met hevige wind (we waaide bijna weg) een berg op lopen. Gelukkig waren we allemaal geslaagd voor deze test.
Je vraagt je nu vast een beetje af waarom deze test zo belangrijk was… De volgende dag (woensdag) zouden we naar de Cotopaxi gaan. Dit is de bekendste vulkaan van Ecuador, omdat hij nog actief is. We gingen met de auto tot 4500 meter (als ik het me goed herinner) en vanaf daar zijn we 300 meter omhoog gelopen. Zoals ik al had verwacht was dit niet een 300 m. die je in 5min. wandelt. Je loopt omhoog en deze weg was ong. 1 a 2 km. We gingen tot de 4864 meter. Hier was een huisje waar we wat konden eten en drinken. De weg naar boven verliep niet zonder slag of stoot. Je moet om de paar meter stoppen om je hartslag weer te laten zakken en op adem te komen. Dit voel je erg goed in heel je lijf. Hierbij kwam dat het flink aan het waaien en hagelen was. Niet echt een zonnig weertje dus, waar ik toch liever in loop. Maar we hebben het gehaald!!! En ik vond het top… 
De volgende dag zijn we weer op tijd vertrokken richting Banos. Dit is een plaatje wat er populair is om de sportieve activiteiten, nu was het echter uitgestorven en rustig. De toeristen komen hier meestal in de weekenden naar toe, omdat er dan ook leuke feestjes zijn. We konden hier echter even op het gemakje doen en uitrusten van de eerste paar heftige dagen. Banos was echter ook tactisch uitgekozen. We hadden nu 3 dagen hoog gezeten en zouden hierna naar de jungle gaan, wat weer een stuk lager ligt. Om deze overgang (ook qua weer) niet te heftig te maken denk ik dat Banos in de reis zat.
Zoals hier boven vermeld zijn we na Banos naar Tena gegaan. Dit is het amazone gebied. We verbleven hier in een lodge genaamd; Hakuna Matata. En het deed zijn naam zeker eer aan! Midden in de jungle, geen andere huizen, we moesten met de auto over een brug die op instorten stond en het laatste stuk moesten we lopen omdat de weg onder water stond. Dit beloofde wat te worden (erg gaaf dus in mijn geval ;)).
We kwamen hier op vrijdag rond de middag aan en we kregen de keus of we wilde paardrijden of gewoon een rondje wandelen rond de lodge. Tja… als de mogelijkheid er was kies ik natuurlijk voor het paardrijden. Dit was achteraf erg gaaf, maar ik heb voor het eerst op een paard echt doodsangsten uitgestaan. Ik stond halverwege op het punt af te stappen en terug te lopen! De weg die we gingen was super smal, super modderig, super glad en super stijl (omhoog en naar beneden). Ik weet uit ervaring dat je op zulke paden weinig grip hebt, laat staan als je afhankelijk bent van een paard! Maar Jezus was zijn die beesten sterk. Ze hadden me ook verzekerd dat deze paarden anders zijn dan in NL en niet anders gewend zijn dan te lopen op zulke wegen. Dit nam mijn angst en medelijden tegenover de paarden wel wat weg. Als laatste gingen we door een rivier waarbij het water voorbij mijn knieën kwam! Ook dit was een nieuwe ervaring… Ik was stiekem wel blij toen we terug kwamen, maar nu vind ik het toch wel leuk dat ik het heb gedaan.
De volgende dag zouden we een hele dag op weg zijn. We gingen met de auto richting de rivier en pakten hier een kano. Hiermee voeren we de rivier af en dieper de jungle in. Ineens zagen we apen in de bomen. Ik was in de 7e hemel! Wat een geweldige beesten! Hierna bezochten we een animal rescue center. Hier liepen ook apen vrij rond. We kregen een rond leiding en zagen verschillende dieren die als huisdier waren gehouden en die ze nu terug aan het rehabiliteren waren voor zo ver dat ging.
Halverwege deze tour werden we opgepikt door onze gids die ons mee de jungle in leidde. We liepen over kleine padjes (jup, ook hier weer om hoog en naar beneden!) en hij liet ons verschillende speciale planten zien (die bijv. medicamentale werking hadden) en verschillende dieren, zoals kikkers en andere insecten. We hebben in totaal zo’n 2uur gehikt en wat ging de tijd snel! Ik was het echt nog lang niet beu in de jungle…
’s middags hebben we een kishua familie bezocht. Zij maakten hand gemaakte potten en schalen. Hiervan kregen wij een demonstratie. Zelfs de beschildering kwam uit de natuur. Bij aankomst kregen we hier een drankje te drinken wat iedereen krijgt die op bezoek komt. Het is onbeleefd om dit af te slaan. Ze gaven ook hiervan een demonstratie hoe ze dit maakten en ik mocht hier nog mee helpen. Na deze demonstraties mochten we uitproberen hoe het is om te jagen in de jungle. Ze hadden en (nep)papagaai en met een soort speer en een blaasstok, moest je deze proberen neer te schieten/blazen. We kregen 3 pogingen en het is mij als enige gelukt na de 2e poging. Wie had ooit gedacht dat er een jager in me zat ;)
Hierna kregen we nog 2 demonstraties; goud zoeken in de rivier en mijn gezicht schilderen met natuurlijke kleuren uit een vrucht. Dit alles bij elkaar was ook erg leuk om te zien en mee te maken. Niet iets alledaags he…
Zondag zijn we op het gemakje terug naar Quito gegaan, waar we met z’n 3e hebben gegeten en ‘afscheid’ hebben genomen voor een weekje. Mijn ouders gingen nog wat meer zien van Ecuador, terwijl ik weer terug moest gaan werken.

Het weekend van 14-06 zijn we naar Puerto Lopes geweest. Dit is aan het strand. Na een busreis en de nacht van ongeveer 10uur kwamen we vrijdagochtend aan en zijn we gaan slapen. Toen we onze slaap hadden ingehaald zijn we gaan ontbijten. Mijn ouders waren op dit moment ook in Puerto Lopez (Toevallig…;)) dus hebben we gemeet en een drankje gedaan. Zagen mijn ouders eindelijk ook eens met wie ik omging en alle gekke dingen deed afgelopen half jaar.
Hierna hebben we een strandwandeling gemaakt van ongeveer 2uur. We zijn tot het eind van het strand gelopen en weer terug. Dit was het beste wat er te doen was aangezien er geen zon te zien was. Dit was ons van te voren wel verteld, maar wij wilde ze niet geloven. Het is echter aan de hele kust nu winter, dit betekent flink bewolkt en een stuk kouder.
’s avonds hebben we een cocktail gedronken aan het strand, maar we zijn op tijd gaan slapen. Ook omdat er op Puerto Lopez niet echt veel feestjes zijn.
Waarom zijn we dan naar Puerto Lopez gegaan?? Nou… in juni zijn daar walvissen te zien!!! Zaterdag zijn we dus met een boot de zee op gegaan, op weg naar de walvissen. Na ongeveer een uur varen zagen we de eerste. Dit was een mannetje en een vrouwtje die aan het flirten waren. Elke en ik mochten op de voorsteven van de boot zitten, terwijl de rest op het dak ging staan. Na ongeveer 3 kwartier hebben we gewisseld en gingen wij ook op het dak. Na een tijdje kwamen er meer walvissen en vormde ze een groep. We hebben er in totaal een stuk of 6 a 7 gezien. Wat een indrukwekkende beesten!!! Ze kwamen af en toe naar boven en soms zagen we een staart. Foto’s maken was echter een ramp, omdat je zo snel moet zijn. Deze beesten zijn echter behoorlijk nieuwsgierig en kwamen behoorlijk dicht bij de boot, op een gegeven moment zo’n 3 meter.
Het meest indrukwekkende was toen er een walvis omhoog sprong en we heb helemaal zagen, met de buik naar ons toe. We waren net een stel kleine kinderen, zo uitgelaten waren we!!!
Na ong. 2 uur achter de valwissen aan gevaren te hebben gingen we naar een klein strandje. Hier kon je snorkelen en beesten zien. Ik en Elke hebben dit gedaan. Na 5 minuten in het water te zijn, werd geroepen dat er een zeeleeuw op het strand was. Op naar het strand dus! We konden echt super dicht bij de zeeleeuw komen, die lekker lag te zonnen/slapen. Ook erg gaaf…
Hierna zijn we terug gekeerd naar Puerto Lopez, even douchen en gaan eten. ‘Savonds besloten we om de zondag al terug te gaan, aangezien er geen zon was en er verder niet veel te doen was. We hadden onze bustickets omgeboekt en zouden om 5uur ’s ochtends vertrekken. We hebben dus nog een cocktail gedronken en zijn gaan slapen. De terug reis was een ramp! We hebben er in totaal 12 uur over gedaan, er leek geen eind aan te komen!!
Maar we waren rond 5uur half 6 terug in ons hostel, waar we het rustig aan hebben gedaan en op tijd zijn gaan slapen.

Dit weekend zit ik in de jungle zoals ik op het begin al had genoemd. Deze jungle is ongeveer 5uur van Quito vandaan en is niet echt diep in de jungle, maar wel heel gaaf. Ik ben hier alleen naar toe gegaan. Na de jungle ervaring met papa en mama wilde ik zeker nog een keer gaan. Het was wel een moeilijke beslissing, omdat ik verschillende keuzes had voor mijn laatste weekend; ik kon met de meiden naar Canoa (het strand), ik kon met vrienden van salsa naar Salinas (een strand zuidelijker) of ik kon nog een keer naar de jungle. De meiden wilde niet meer naar de jungle, omdat het best prijzig is en ze al een keer waren geweest. Maar na Puerto Lopez en onze koude ervaring daar gingen ze niet meer naar Canoa, maar bleven in Quito. Daar had ik geen zin in mijn laatste weekend.
Salinas is een erg lange busreis (12 tot 14uur) en daar had ik ook niet echt zin in. Dus dan maar naar de jungle. Daar heb ik tot nu toe nog geen spijt van gehad.
Ik ben aangekomen op vrijdag middag (21-06) rond 17uur. Ik kreeg een warm ontvangst in de lodge (huasquila) met een welkoms cocktail (die sla je natuurlijk niet af). Rond half 8 was het avond eten en daarna ben ik op tijd gaan slapen, want reizen sloopt je!
Zaterdag ochtend ben ik met een groep van 5 Amerikanen de jungle ingegaan voor een hike van 3 uur. Laarzen aan en gaan! Erg gaaf… Verschillende planten gezien en veel modder. We zijn naar 2 watervallen gegaan waar je onder kon staan. Ook liepen we door rivieren waarbij het water tot je liezen kwam. Verder zijn we een grot in geweest. Hier zaten super grote (en ik overdrijf niet wanneer ik GROOT zeg) spinnen en vleermuizen. We liepen door een rivier en over rotsen, terwijl je gehurkt loopt. Handig is anders, maar wel erg gaaf, of zoals ze hier in Ecuardor zeggen; QUE CHEVERE!
Na deze hike hadden we honger en stond er een lunch op ons te wachten in de lodge.
Na de lunch hadden we een siësta en rond 3uur zijn we naar een comunitie gegaan. Er sloot nog een groep Amerikanen bij ons aan. Onze gids Jose, woonde zelf in deze comunitie en had hem ook opgesticht. Hij was dus eingelijk de vader. Toen we aankwamen, kwamen er allemaal kinderen aan rennen en die bleven de hele rondleiding bij ons. Op het begin wat verlegen, maar na een tijdje kwamen ze hand in hand lopen, fruit brengen en ons beschilderen met natuurlijke kleuren uit verschillende fruitsoorten!! Jose vertelde veel over hoe ze leefde in de comunitie; ze leven voornamelijk van het fruit wat op hun grond groeit. Helemaal niet vervelend denk ik zo. ;)
Na deze rondleiding was het tijd voor het avond eten en hierna zijn we nog blijven hangen tot 23 uur en hebben wijn en cocktails gedronken. Erg gezellig! 
De volgende dag zouden de Amerikanen weer naar huis gaan na een ochtend activiteit, ik had echter nog een dag extra. Dus zijn we na het ontbijt opgesplitst. Ik kon kiezen en heb er voor gekozen om ’s ochtends een hike te doen samen met Jose (ik had een privé gids). Hij wist erg veel van de planten en de werken er van. Bijna elke plant kan als medicijn gebruikt worden, erg interessant. Ik vraag me nu af waarom we in vredes naam tabletten hebben als het ook natuurlijk kan… ;) Het was een hike van ruim 4uur over en pad die bijna nooit gebruikt wordt. Weer omhoog en omlaag, door modder, van een waterval af en door rivieren. Ik kreeg uiteindelijk weer de keus; of een makkelijk pad of wat moeilijker. Ik ging voor de uitdaging natuurlijk! Dat maak je uiteindelijk niet dagelijks mee… Dit pad liep door een rivier. Het eerste stuk over gladde stenen en in het tweede deel was de rivier opgedroogd, maar lagen er echt super grote rotsen waar we overheen moesten. Ook moest hij af en toe het pad ‘schoonmaken’ en ging hij wild met zijn hakmes te keer! Onder weg hebben we ook nog wat dieren gezien; kikkers, super grote spinnen (raak hier een beetje over mijn angst heen) en AAPJES! Echter waren ze zo snel dat ik er geen foto van heb kunnen maken. Onder weg kwamen we ook een grot tegen waar bijna geen mensen komen. Hier leven heel veel grote spinnen, schorpioenen en kaaimannen. Hij vroeg of ik naar binnen wilde, het was 60 meter, maar je moest je voort bewegen op je buik en met al die beesten heb ik dit vriendelijk afgeslagen! Onderweg zagen we voetafdrukken van kaaimanen en andere gekke beesten. Deze kwamen vooral naar buiten ’s nachts dus die heb ik niet gezien.
Na de lunch had ik de hele lodge voor me zelf, best luxe maar ook raar! Ik ben na de siësta naar een andere grot geweest. Deze was meer toeristisch en had bijna geen dieren. Ik kreeg hier een privé gids mee (weer zo luxe). Laarzen aan, zaklamp mee en gaan! De grot was iets groter dan de dag ervoor en ik kon er gewoon lopen. Al vergeet ik af en toe dat ik groter ben dan de meeste Ecuadorianen en ik stootte keihard mijn hoofd! Heb ik weer… We moesten in de grot een stukje zwemmen en ook soms op onze knieën verder gaan. Bij 1 waterval zat een gat waar je in kon. Deze was 4 meter naar beneden. Ook maar gedaan natuurlijk, als je toch bezig bent. De 2 gidsen (mijn gids en die van de grot zelf) vonden het allemaal heel grappig; toen ik mijn hoofd stootte, als ik bijna in het water viel en om mij als eerste te laten zwemmen. Wat ze nog grappiger vonden was om mij te laten schrikken met een super grote spin op hun hand!! Wilde ze hem ook nog aan mij geven… Stelletje grappemakers!!
Na de grot hebben de gids en ik nog een biertje gedronken in het zonnetje, gewoon omdat het kon. ;)
’S avonds zat ik als enige aan het avond eten wat toch wel gek was. Maar uiteindelijk is het personeel bij me komen zitten om te eten. Tja… dat kan natuurlijk ook!
De maandag ging ik terug naar huis, maar omdat ik moest werken en het nogal krap werd met de bus qua tijd ben ik terug gegaan met de taxi. Deze pikte me op om 6uur ’s ochtends. Dus om half 6 zat ik aan het ontbijt. Wel erg vroeg, maar dan was ik ook op tijd terug in Quito. Toch ook wel weer fijn!
Ik deelde de taxi met 3 andere mensen en ik moest op de achterbank ik het midden tussen 2 beren van mannen. Echt comfortabel was het niet, aangezien ik helemaal fijn geklemd zat. Gelukkig was het maar 3 uur en voor de tijd en de prijs mag ik eigenlijk niet klagen!

Nu is mijn laatste week stage en laatste week Ecuador aangebroken! Volgende week maandag 1-07 ga ik naar de Galapagos en daarna begint mijn reis in Peru. Heel erg gek en ik denk dat ik ook echt ga huilen. Afscheid nemen is niet mijn sterkste punt… Ik ga deze week extra genieten van alles; van mijn kindjes en van Quito. En het laatste weekend nog flink gaan stappen met de meiden natuurlijk!
Van de week ga ik shoppen voor het geld dat ik in NL, door jullie hulp heb ingezameld. Wees niet bang, niet voor mezelf! De organisatie zelf heeft het allemaal best op een rijtje en ik denk dat ik daarvoor niks kan doen. Dit wil ik ook niet, aangezien ik me niet echt dankbaar voel voor het werk dat ik heb gedaan. Ik wil het geld gebruiken om iets te doen voor de kinderen. Na lang denken en met behulp van anderen wil ik voor de kinderen pakketjes maken. De kinderen hebben niet veel wat echt van hun zelf is en ik wil ze ook iets tastbaars meegeven. Wat komt er in de pakketen; Ik heb foto’s gemaakt van mij en de kinderen die ik wil laten afdrukken als tastbare herinnering, ik wil ze een t-shirt geven van Ecuador (van de voetbal club), mooie pennen of potloden voor op school, wat lekkers zoals lolly’s, enz. Ik denk dat ik hier de kinderen het meeste plezier mee doe.

Het is ondertussen echt een super lang verhaal geworden en dat terwijl ik het nog kort heb proberen te houden! Maar er gebeurt hier ook zo veel en wil het zo duidelijk mogelijk uitleggen. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld.
Ik zal proberen op mijn reis jullie ook op de hoogte te houden, maar ik durf niks te beloven!!! En anders ben ik snel genoeg weer in NL en zullen we vast nog wel eens bij kletsen…

Ik wil jullie alvast via deze weg bedanken voor de leuke reacties en het contact dat we deze periode hebben gehad. 
Tot over een maandje allemaal en doe allemaal tegen die tijd de zonnen dans, zodat ik in de zon kan terug komen ;)