stage en andere belefenissen

Hola!

Na een weekendje zon, zee, strand, feestjes en cocktails kan ik weer uitgerust en gebruind aan een nieuwe stage week beginnen!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets heb geschreven en hoorde dat er weer veel vraag naar was. Dus bij deze…
Ik moet alleen weer even denken waar te beginnen. Maar ik start maar met mijn stage aangezien ik daar natuurlijk voor naar Ecuador ben gegaan en ik hier nog niks over heb geschreven.

Op maandag 25 februari zijn we gaan kennis maken en gaan praten over onze werktijden. Dinsdag zijn we echt begonnen. De eerste week liep ik samen met Roy stage, om even te wennen en dat is natuurlijk makkelijker met z’n 2e, ook aangezien de taal. We werkten 3 dagen van 14.00 t/m 20.00.

Ik zal eerst eens wat uitleggen over mijn stage, voor ik verder ga. Ik werk bij projecto salesiano. Dit is een project voor kinderen van de straat (ninos de la calle) en zit gevestigd in 6 steden van Ecuador. Ik werk in Mi caleta, dat is een opvang waar ook huiswerk begeleiding word gegeven. De kinderen die er ‘wonen’ hebben allemaal problemen in de thuis situaties. Dit op verschillende vlakken. De ouders hebben geen geld om er voor te zorgen, ze zijn van huis weg gelopen door ruzie, ze worden mishandeld of verkracht, enz. Het is in feite een kort verblijf, dus als de ouders aan geven dat de kinderen weer thuis kunnen wonen, word dit ook gestimuleerd. In de 3 weken dat ik er ben is er al redelijk wat verandering geweest in kinderen. Op het moment slapen er 8 kinderen.
Over dag is er huiswerk begeleiding, hier komen na school ong. 20 kinderen om hun huiswerk te maken. Dit voor 2uur lang. De rede waarom ze dit bij ons doen is omdat ze thuis geen begeleiding krijgen, omdat de ouders vaak geen opleiding hebben, omdat ze thuis bijv. voor de andere kinderen moeten zorgen, of moeten werken. Bij ons hebben ze de rust om het te maken en de nodige begeleiding, maar ook even de aandacht die ze thuis missen.

Ik zal de dag omschrijven zoals ik hem tot nu toe heb gewerkt:
Tussen 2uur en half 3 komen de kinderen aan op mi caleta. Hier kunnen ze nog even spelen en om half 3 gaat er een alarm en moeten ze in een lijn gaan staan. Ze roepen dan een versje over het project en hierna beginnen we met de huiswerk begeleiding die tot half 5 is. Ze kunnen dingen vragen en er word een soort van les gegeven. Voor de kinderen die niet naar school gaan, zijn er wel opdrachten aanwezig, zodat ze wel iets leren en ook iets doen in deze tijd.
Om half 5 krijgen ze een broodje en wat te drinken. Als ze klaar zijn met hun huiswerk gaan ze of naar huis, of buiten spelen. Wij spelen dan vaak met ze. Beetje voetballen, volleyballen of waar ze ook maar zin in hebben.
Om 7uur gaan we eten met de kinderen die in mi caleta verblijven. Dit zijn de restjes die opgewarmd worden van de lunch. Dit betekent elke dag rijst!! Na het eten maken de kinderen de keuken, het eetgedeelte en de wc schoon. Dan hebben ze nog een uurtje om iets te doen, bijv. op de computer of buiten spelen. En om 9uur moeten ze in bed liggen.

Ecuador is een katholiek land, wat betekent dat er veel gebeden word. Dus als ik terug kom kan ik waarschijnlijk bidden in het Spaans. Is weer eens wat anders.

De eerste week was het vooral kijken, aftasten, observeren enz. De mensen kunnen geen Engels, op een paar vrijwilligers na. Dit maakt de communicatie wel lastig. Wat mij de eerste week vooral erg opviel was dat de kinderen erg sociaal zijn en vanaf dag 1 hingen ze al rond mijn nek. In Nederland tasten kinderen eerst af voor ze contact zoeken. Ze zijn hier ook allemaal erg handtastelijk. Op de knuffelachtige manier, maar ook op een ruige manier. Hoe ze hier soms met de kinderen omgaan, word je in Nederland misschien wel voor de rechter gesleept. Een corrigerende tik is hier erg normaal.

Het was eigenlijk de bedoeling dat ik 2 dagen stage zou lopen op mi caleta en 2 dagen op school. Dus mijn 2e week ben ik naar de school geweest (deze is ook van projecto salesiano). Ik zou ondersteuning zijn in de klassen. Ik kwam daar aan en werd eigenlijk gewoon aan mijn lot over gelaten. Toen ik er uiteindelijk achter was wie de hoofdbaas was, werd ik gezet in een klas met de jongste kinderen. Hier werd mij verteld: ‘ga maar zitten en hartjes uitknippen’. Als de kinderen naar mij toe kwamen werden ze gelijk gecorrigeerd. Ze mochten eigenlijk gewoon niet met mij praten daar kwam het op neer. Ik heb dus de eerste dag hartjes, rondjes en vlindertjes uitgeknipt, ingekleurd en vast geplakt. Zoals jullie misschien wel snappen is dat niet precies waarvoor ik naar Ecuador kwam. Ik kom hier om iets te kunnen betekenen en aandacht te kunnen geven aan de kindjes. Niet om als slaafje behandeld te worden. Ik was na die dag dan ook best gefrustreerd.
Die dag zouden we toevallig net met onze begeleider gaan praten over hoe het verliep tot nu toe. Ik heb dit gelijk aangegeven. Hij was het met me eens dat dit niet de soort werkzaamheden zijn die wij zouden moeten doen.
We hebben gelijk een afspraak gemaakt voor de maandag daarna met de directeur om hierover te praten en over nog meer punten waar we tegen aan lopen.
We hebben het gevoel dat niemand eigenlijk weet dat wij een opleiding doen en iets kunnen betekenen in het project. We worden gezien als vrijwilligers en extra handen. We worden ook aan ons lot overgelaten en moeten zelf uitzoeken wat te doen op een dag.
Nou het gesprek met de directeur ging wel goed. Ik hoef nu niet meer naar de school en werk 2 dagen van 3 t/m 9 en 2 dagen van 12 t/m 7. Prima werktijden vind ik zelf En dit alleen nog maar op mi caleta.

Ik moet nu een beetje gaan kijken welk project ik zou kunnen opstarten. Ik ben nog een beetje aan het brain-stormen, maar ik wil denk ik iets gaan doen in de trant van de rehabilitatie. Dit zie ik tot nu toe nog niet echt. Ik ga hierover in gesprek met de psycholoog om te kijken of ik hier iets in kan betekenen. Dit staat echter nog maar in de kinderschoenen.

Mijn mond is wel een paar keer opengevallen over de manier hoe ze hier werken. Ik zal hiervoor een voorbeeld geven.
Er was een jongen bij ons die problemen heeft met zijn stiefvader. Het was een goed opgevoede jongen met manieren (iets wat de rest niet heeft). Hij was behulpzaam, gemotiveerd om te leren (zeker Engels) en rustig aanwezig. We kregen een nieuwe jongen die een erg grote mond had en hem steeds liep uit te dagen. Dit was al 2 dagen aan de gang en hij was het op een gegeven moment beu. Hij had het bij de begeleiding al een aantal keer aangegeven, maar niemand deed er iets aan. Toen heeft hij de jongen een bloedneus geslagen. Juist op dat moment kwam de directeur binnen. De directeur wilde niet luisteren naar het verhaal, maar de jongen moest maar terug naar huis gaan! De zelfde dag nog werd hij opgehaald door zijn moeder. Terug naar de vervelende thuissituatie. Hierbij kwam dat de jongen een week later alleen naar Spanje moest van zijn moeder om daar bij familie te wonen. Hij werd dus eigenlijk zwaar gestraft voor iets wat in mijn ogen niet eens zijn fout is. Ik vind de maatregel ongelofelijk en zeker omdat ze niet eens naar zijn verhaal wilde luisteren en hij geen tweede kans kreeg!

Al met al vind ik het wel leuk, struikel ik wel over het feit dat mijn Spaans nog belabberd is, struikel ik ook over het feit dat de mentaliteit hier heel anders is (al wen ik hier wel steeds meer aan), krijg ik meer contact met de kindjes. Mijn conclusies is: ik ga het hier wel 4 maanden volhouden!

Nu de weekenden. Hele belevenissen hier! Elk weekend voelt als vakantie.
Ik moet ondertussen wel weer even denken wat we allemaal hebben gedaan en de kans is dan ook groot dat ik vast iets vergeet.
Ik was gebleven bij het weekend van de presidentverkiezingen. Vrijdag zijn we gaan stappen in Quito zelf. Nou ja, stappen… Vanwege de verkiezing werd er vanaf vrijdagmiddag geen alcohol geschonken. Omdat dit niet was, waren er ook geen clubs open omdat je zonder alcohol niet kan dans blijkbaar. Dus op terras aan de alcohol vrije cocktail gezeten. Ondanks dat was het wel gezellig.
Zaterdag hebben we ons opgesplitst en deden we allemaal wat anders. Ik ben met een groepje naar een permanente grote markt geweest. Daar lekker wat rondgekeken. Super leuke dingen hebben ze hier.
De zaterdag avond hebben gewoon lekker gechilld in het hostel met z’n alle.
Zondagochtend ben ik samen met 2 meiden met de teleferiqo (een skilift) een berg op gegaan. Dit was zo’n 4100 meter hoger dan Quito. Toen we naar boven gingen zaten we in een wolk en konden we niet veel zien van het uitzicht. Echter hebben we wel genoten van het landschap op de berg en daar wat rond gelopen. Een uurtje later trok het open en hadden we prachtig uitzicht over de stad. Wat foto’s genomen en genoten van dit uitzicht en toen zijn we op het gemakje terug gegaan richting het hostel.
Dit was dus een rustig weekendje.

Het weekend daarna zijn we met z’n alle naar Banos gegaan. Dit is een plaatje iets ten zuiden van Quito (3uur met de bus). We kwamen daar op vrijdagavond aan, hostel gezocht, wat gegeten en nog een drankje gedaan. De volgende dag zou een zware dag worden. Banos staat bekend om de extreme sporten. Dit moesten wij dus ook doen! We hadden een pakketje genomen wat een hele dag zou duren.
We zijn eerst gaan mountainbiken door de bergen, gelukkig alleen maar naar beneden. Af en toe een stop om van het mooie uitzicht te genieten! Na ander half uur werden we opgepikt door een auto en gingen we op weg naar het raften! Dat was echt super gaaf! We hadden een begeleider die het nodig vond om mij 3x het water in te gooien. Dat is het ergste nog niet, maar terug die boot inkomen! Wat een ramp… We hebben 2 uur geraft. Dit is zeker iets wat ik komen half jaar nog eens ga doen!
Hierna kregen we een lunch aangeboden en ik had heel stoer gezegd dat ik wel voor de vis zou gaan. Kom je daar aan zit de kop en staart er nog aan. Ff slikken, maar wat was dat visje lekker zeg!
Hierna kwam het heftigste van allemaal: canyoning. Dit is absailen vanaf een waterval! Het eerste deel ging ik super hard onderuit en knalde ik vol tegen de rotsen. Dat was redelijk snel gedaan, maaruh dat terug recht komen!!! Wat een ramp. Maar uiteindelijk is het me gelukt.
Ik kwam wel met trillende beentjes op de grond aan, m’n hand lag ook helemaal open. Maarja we moesten nog een heel stuk! Joepie…
Het volgende stuk namen we als een glijbaan. Op onze billen naar beneden, terwijl we natuurlijk wel vast zaten. Dit viel wel mee en was erg grappig!
Het laatste stuk was het engste. Na mijn val wilde ik ook eigenlijk niet meer verder, maar ik wilde me ook niet laten kennen. Dus na veel twijfelen toch maar gegaan.
We zagen alleen het eerste deel en verder niks meer. Er werd ons verteld dat het een afdaling was van 30 meter! Ik moest toen echt wel heel veel slikken. Het eerste stukje moesten we weer abseilen naar een werknemer toe die daar stond. Hij vertelde mij: ‘vanaf hier ben ik verantwoordelijk voor je veiligheid en kan jij niks meer doen’. Erg fijne gedachten. Ik moest een stukje naar beneden, dan gaan hangen en mijn handen loslaten voor een foto (jammer dat we deze foto’s niet geopend krijgen). Hierna zei hij: ‘op 3 spring je naar beneden’. Als je bedenkt dat dit z’n 30 meter boven de grond is, kan je mijn gezicht vast voorstellen. Ik had echter geen tijd om na te denken want voor ik het doorhad, liet hij het touw vieren en viel ik z’n 10 meter naar beneden. Daarna ging de afdaling een stuk rustiger. Dit was in een super mooie vallei! Ik heb echt doodsangsten uitgestaan, maar achteraf zo super gaaf!!!
’s Avonds was deze dag afgelopen en konden we gaan douchen. Hierna even gegeten en op naar het nachtleven! Banos is vanwege alle activiteiten super toeristisch. Een drankje gedaan in een cafe waar we een Nederlandse jongen leerde kennen die een jaar in Ambato werkte in het zelfde project als ik. Echt super toevallig! Hij nam ons mee naar een andere club waar we een shotje kregen aangeboden en het feest kon beginnen. Heerlijke muziek en mensen die dansen (ook zonder alcohol!). Al met al was het een top avond.
Zondag wilde we redelijk op tijd terug naar huis gaan, want we hadden nog een hele reis voor de boeg. Echter hadden we ’s ochtends nog wel even tijd om iets te doen. Ik ben samen met 3 andere meiden gaan paardrijden. Dit was omhoog en als het mooi weer zou zijn zouden we een vulkaan kunnen zien. Dus wij op weg. Toen we de paarden zagen kregen we al een beetje spijt. Ze stonden in een wei met zadel en alles op. Nja goed misschien viel het allemaal wel mee. Wij opstijgen en onderweg. Een jongetje van een jaar of 10 begeleide ons. Hm… De weg die we gingen was redelijk steil en de paarden waren ook sloom, stopte af en toe en luisterde alleen naar dat jongetje. Zit je dan met al je ervaring! De rit omhoog duurde best lang, maar was wel mooi. Eenmaal boven hadden we mooi uitzicht, jammer genoeg was het wel bewolkt en konden we de top van de vulkaan niet zien. Wel was er een klein meertje met het water van de vulkaan. Dit was zo helder dat je het kon drinken. Dit smaakte naar spa rood. Erg lekker!
Na een half uur gingen we weer richting beneden. Het was een rustig ritje, maar de paarden waren best moe.
Stiekem waren we blij dat we weer van de zielige paarden af konden. We besloten in het vervolg eerst naar de paarden te kijken voor we beslissen om te gaan!
Rond 3 a 4 uur gingen we weer terug naar Quito.

Het volgend weekend was weer lekker rustig.
Vrijdag zou de Nederlandse jongen die we in Banos leerde kennen naar Quito komen, dus besloten we te gaan stappen met z’n alle. Hier waren nog veel begeleiders bij van het project waar ik stage loop. Ook die ik al kende. Was leuk om elkaar op een andere manier te leren kennen.
Zaterdag zijn we met een groepje van 5 naar het historisch centrum van Quito gegaan. Hier wat rondgelopen op het gemakje. Het hilarische moment was dat we een half uur aan het wachten waren omdat er 2 meiden een telefoon wilde kopen. Ik stond buiten samen met Elke, een vriendin. 2 blonde meiden in Ecuador is hier een hele attractie. Mensen staarde ons ongegeneerd aan, en dan bedoel ik ook echt staren. Mensen spraken ons aan en wilde zelfs op de foto met ons! We zouden er eigenlijk geld voor moeten vragen!
Zondag gingen we met z’n alle naar mitel del mundo. Ja inderdaad de evenaar! Dit was een uurtje met de bus (wat niks is voor Ecuadoriaanse begrippen). Hier hebben we wat rondgelopen, op de evenaar gestaan, foto’s gemaakt, gegeten en winkeltjes gekeken. Een rustig dagje, maar wel lekker.
De jongens van onze groep liepen al 2 dagen te zeuren om Mac Donalds, dus hier zijn we maar met z’n alle naar toe gegaan voor ons avond eten. ’s Avonds hebben we niet veel gedaan.

Afgelopen weekend waren we zo toe aan de kust, dus op naar Canoa! Er reden echter alleen maar nachtbussen naar toe. Dus donderdag om 23.00 zaten we in de bus, voor een uurtje of 7 a 8. We zouden er rond 6uur sochtends aankomen. Tegen deze reis zag ik best wel op, ook omdat ik niet kan slapen in de bus. Dus we kwamen helemaal gaar aan! Op straat was alles natuurlijk nog super rustig. Wij opzoek naar ons hostel. Na een half uur rondwandelen (hadden we gelijk heel Canoa gezien, zo klein is het) kwamen we er aan. Hier hebben we gedoucht en nog wat uitgerust, want ja, wat moet je om 7uur al op het strand doen. Rond 10uur zijn we opzoek gegaan naar een ontbijtje (met degene die wakker waren) en hierna op naar het strand! Dit was echt prachtig. We hadden een tentje gehuurd, want de zon was echt verschrikkelijk! Een hele dag hou je niet vol. Ik heb me wel 6x ingesmeerd met factor 50 op 1 dag en gelukkig niet verbrand. Dit kon echter niet iedereen zeggen.
Canoa is echt een surfstrand, dus de golven waren wel wat hoger dan in Nederland. De stroming was ook super sterk. Als we een stukje gingen zwemen was het erg vermoeiend en werd je ook helemaal meegesleept naar de andere kant van het strand, waardoor je een heel stuk terug moest lopen. We hadden daar uitzicht op de bergen en rotsen. Echt genieten!
’s Avonds waren en strandtentjes omgebouwd tot ‘clubs’, dus je stond te dansen op het strand. Echt super vet! De cocktails zijn hier overal echt super goedkoop, dus waarom aan het bier als je cocktails kan drinken We waren met een groep van 11 Nederlanders, wat natuurlijk erg leuk is voor de lokale bevolking. Echt met rust gelaten werden we dan ook niet en we werden steeds uitgenodigd om te dansen. Tot stalken aan toe soms…
Na 3 dagen strand was het zondagnacht dan toch echt tijd om weer terug te gaan richting Quito. Weer zo’n 8uur in de bus zonder te slapen. Rond 6uur kwamen we weer aan en het vervelende was dat het maandag was. Iedereen moest dus gewoon stage lopen. Iedereen kroop nog voor een uurtje in bed, super gaar. Ik Was zou blij dat ik nog 5uur kon slapen, lang leve mijn werktijden!

Door het strand en de zoute zee ben ik nu echter wel hartstikke verkouden, hoest ik de longen uit mijn lijf en heb ik het gevoel dat ik een oorontsteking krijg. Maar ondanks dit alles, kan ik terug kijken op een topweekend.
Of eigenlijk top weekenden! Die weekenden hier zijn als vakantie, toch wel weer heel erg fijn

Ik ga zo naar salsadansen, wat ik eindelijk ben gaan doen. Vorige week mijn eerste les gehad, individueel dus ik ben in een uurtje tijd helemaal afgebeuld! Dat is toch weer even anders dan in Nederland. Maar superfijn om weer te dansen, dat had ik echt gemist!

Ik denk dat ik nu wel weer genoeg heb getypt en dat jullie wel weer genoeg te lezen hebben! Dus ik ga het hier maar bij laten.

Tot de volgende keer hasta luego!